Sunday 20 December 2009

รวมจดหมายของ ใจ อึ๊งภากรณ์ 2009


รวมจดหมายจากต่างแดนของ ใจ อึ๊งภากรณ์ ถึงเพื่อนเสื้อแดง 2009

Sunday 6 December 2009

ทำไมไทยควรเป็นสาธารณรัฐ

ทำไมไทยควรเป็นสาธารณรัฐ โดย
ใจ อึ๊งภากรณ์


ประเทศไทยควรเป็นสาธารณรัฐเพื่อให้เรามีประชาธิปไตยแท้ มันถึงเวลานานแล้ว ตั้งแต่การปฏิวัติ ๒๔๗๕ ผ่านการต่อสู้ในช่วงตุลาคม ๒๕๑๖ พฤษภาคม ๒๕๓๕ จนถึงปัจจุบัน ประชาชนได้ต่อสู้เรียกร้องประชาธิปไตยและความเป็นธรรมทางสังคมมาตลอด แต่ถูกขัดขวางโดยทหารเผด็จการ อภิสิทธิ์ชน และชนชั้นกลางปฏิกิริยา ที่อ้างความชอบธรรมในการกดขี่ประชาชนจากระบอบกษัตริย์ และกษัตริย์ภูมิพลเองก็ไม่เคยทำหน้าที่ประมุขเพื่อปกป้องระบบประชาธิปไตยจากฝ่ายเผด็จการเลย นี่คือสาเหตุหลักที่เราต้องเปลี่ยนแปลงการปกครองไปสู่สาธารณรัฐ

ฝ่ายอำมาตย์พยายามโกหกสร้างภาพเกินเหตุ ว่าการเสนอสาธารณรัฐ อย่างที่มีอยู่ในอเมริกา ฝรั่งเศส เยอรมัน อินเดีย หรืออินโดนีเซีย เป็นสิ่งที่ “เลวทราม น่ากลัว และไม่ควรพูดถึง” แต่อำมาตย์ไม่เคยเถียงด้วยปัญญาและเหตุผลว่าประชาชนไทยส่วนใหญ่ได้ประโยชน์อะไรจากระบอบกษัตริย์ ดังนั้นเราควรมาพิจารณาบางประเด็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

ประวัติศาสตร์และความเป็นไทย?
อำมาตย์อ้างว่าสังคมไทยมีกษัตริย์อยู่ใจกลางสังคม “มาตั้งแต่สุโขทัย” ไม่จริง เพราะสถาบันกษัตริย์เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา จากระบบศักดินา สู่ระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ มาเป็นกษัตริย์ใต้รัฐธรรมนูญ ไทยไม่ได้มีรูปแบบสถาบันกษัตริย์ที่คงที่หรือเก่าแก่แต่อย่างใด ในปัจจุบันสถาบันกษัตริย์ไทยมีลักษณะสองมาตรฐานเพราะเขียนไว้ในรัฐธรรมนูญว่าเป็นประมุขใต้รัฐธรรมนูญ แต่ปรากฏว่าฝ่ายนิยมเจ้าใช้อำนาจนอกรัฐธรรมนูญเสมอ หลายสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสถาบันกษัตริย์ไทยได้ถูกลอกแบบมาจากระบบในตะวันตกอีกด้วย โดยเฉพาะตั้งแต่สมัยรัชกาลที่๕ นอกจากนี้กษัตริย์ไทยสมัยนี้เป็นนายทุนใหญ่ที่ถือครองและควบคุมทรัพย์สมบัติมากกว่าทุกคนในประเทศ และรวยกว่ากษัตริย์ประเทศอื่นอีกด้วย

คนไทยในยุคศักดินา ไม่ได้ปลื้มกษัตริย์เหมือนที่อำมาตย์สร้างภาพ เพราะกษัตริย์ ขุนนาง และเจ้าขุนมูลนายจะเป็นพวกที่กดขี่ขูดรีดประชาชน ผ่านระบบแรงงานบังคับที่ใช้ไพร่กับทาส และเกณฑ์คนไปรบเพื่อความมั่งมีของคนชั้นสูง ถ้าชาวบ้านเห็นกษัตริย์และทหารมาใกล้บ้านเขา เขาจะหนีเข้าป่า ต่อมาในระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ตั้งแต่ปลายรัชกาลที่ ๕ ประชาชนเริ่มไม่พอใจกับการรวมศูนย์ผูกขาดอำนาจ รวมทั้งประชาชนในชนบทมองว่ากษัตริย์เป็นเรื่องไกลตัว ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตชาวบ้านเลย ในที่สุดจึงมีการปฏิวัติในปี ๒๔๗๕ ในช่วงนี้กษัตริย์ตกต่ำในสายตาประชาชนทั่วไป พึ่งจะมีการปลุกระดมให้คนรักเจ้าในช่วงเผด็จการจอมพลสฤษดิ์ แต่นั้นก็มีผลน้อย เพราะต้องใช้กฎหมายเผด็จการบังคับความจงรักภักดี ในช่วงหลัง๑๔ ตุลา ประชาชนจำนวนมากต้องการระบบสาธารณรัฐ และสนับสนุนการต่อสู้ของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย

หลังจากที่พรรคคอมมิวนิสต์พ่ายแพ้ ฝ่ายอำมาตย์พยายามกู้ภาพกษัตริย์ให้ดีขึ้น มีการรณรงค์อย่างดุเดือดบ้าคลั่ง จนสร้างภาพกษัตริย์ว่าเป็นเทวดาเหนือมนุษย์ ซึ่งเกินเหตุผลวิทยาศาสตร์ ในขณะเดียวกันประชาชนก็พูดคุยกันในพื้นที่ส่วนตัวเรื่องพฤติกรรมของราชวงศ์ อย่างที่เรารู้กัน แต่พออำมาตย์ทำรัฐประหาร ๑๙ กันยาและทำลายประชาธิปไตยอย่างเป็นระบบในนามของกษัตริย์ ประชาชนจำนวนมากหันมาคิดเรื่องสาธารณรัฐอีกครั้ง โดยเฉพาะในช่วงท้ายรัชกาลด้วย

จะเห็นได้ว่าการรักระบอบกษัตริย์ ไม่ใช่อะไร “ไทยๆ” อย่างที่พวกอำมาตย์โกหก และสังคมไทยมีประเพณีอันยาวนานในการเสนอสาธารณรัฐอีกด้วย

กษัตริย์เป็นคนเก่ง?
ใครที่เข้าใจหลักวิทยาศาสตร์ สามารถเชื่ออย่างจริงใจได้หรือ ว่ากษัตริย์ภูมิพลเป็นคนเก่งทางวิทยาศาสตร์ เกษตร วิศวกรรม ดนตรี และการเมือง? ถามจริง กษัตริย์ไทยค้นพบอะไรที่คนธรรมดาอื่นๆ ไม่ได้ค้นพบทั่วโลก? แต่ถ้าสมมุติว่าเขาเก่งจริง ลูกชายหรือลูกสาวเขาเก่งไปด้วยหรือ? เก่งเพราะแค่มีสายเลือดเดียวกันอย่างนั้นหรือ? เมื่อไรเราจะสามารถพิจารณาความจริงอย่างเปิดเผยได้? เมื่อไรเราจะมีสิทธิ์ที่จะไม่เป็นคนปัญญาอ่อนประเภทที่เชื่อว่ากษัตริย์เก่งทุกอย่าง? และถ้ากษัตริย์คนต่อไปไม่ฉลาดเท่าไร เราควรยกเลิกไหม? หรือเราต้องหลอกตัวเองและคนอื่นว่าเขาฉลาด? ผมไม่อคติกับคนโง่ บางครั้งคนโง่จริงอาจไม่มี แต่เราต้องมีสิทธิ์เลือกผู้นำตามความสามารถและจุดยืน ไม่ใช่ใช้ระบบสืบทอดสายเลือด

กษัตริย์เป็นคนดี?
มนุษย์ปกติมีทั้งความดีและความชั่วเป็นธรรมดา กษัตริย์ไทยเป็นคนดีพิเศษอย่างไร? อำมาตย์พูดเสมอว่าเป็นคนดี เป็นคนดีเพราะเขาไม่บอกความจริงต่อสังคมเรื่องการเสียชีวิตของพี่ชาย? เป็นคนดีเพราะไม่กล้าออกมาเคารพประชาชนและปกป้องสิทธิเสรีภาพประชาธิปไตย? ผมไม่อยากพิพากษาใคร เพราะผมเองไม่ใช่คนดีตลอดเวลา แต่การเสนอว่ากษัตริย์ไทยเป็นคนดีพิเศษต้องมีมูลเหตุ และการเป็นกษัตริย์เป็นหลักประกันว่าต้องเป็นคนดีหรือ? ถ้ามีรัชกาลที่ 10 เขาจะเป็นคนดีหรือไม่?

กษัตริย์รักประชาชนและความเป็นธรรม?
ถ้ากษัตริย์รักประชาชน ทำไมไม่ปกป้องประชาชนจากการถูกฆ่าฟันเมื่อออกมาเรียกร้องประชาธิปไตย? ทำไมไม่ปกป้องสิทธิเสรีภาพของพลเมืองไทย? ถ้ารักประชาชนและความเป็นธรรม ทำไมไม่สละทรัพย์สมบัติมหาศาลของตน เพื่อกระจายรายได้สู่พลเมืองยากจนจำนวนล้านๆ คน ทำไมแค่บอกให้ทุกคน “พอเพียง” คนจนต้องพอเพียงกับความยากจน คนรวยพอเพียงได้กับความรวย? ทำไมกษัตริย์คัดค้านการสร้างรัฐสวัสดิการในสังคม เพื่อให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีและเต็มไปด้วยศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์? ทำไมไม่ยกวังตามจังหวัดต่างๆ ให้คนชราใช้เป็นบ้านพัก? ทำไมยอมให้มีการปิดถนนเวลาเขาและครอบครัวเดินทางไปไหน ซึ่งสร้างความเดือดร้อนให้ประชาชนมากมาย?

กษัตริย์ปกป้องประชาธิปไตย?
กษัตริย์ไทยคนนี้เคยออกมาคัดค้านการทำรัฐประหารที่ทำลายประชาธิปไตยหรือไม่? คำตอบคือไม่เคย ใครมาใครไป ไม่ว่าจะเป็นเผด็จการทหารหรือนายกรัฐมนตรีประชาธิปไตยก็รับได้หมด ชมหมด แล้วหน้าที่ประมุขคืออะไรถ้าไม่ทำอะไรเพื่อปกป้องรัฐธรรมนูญและประชาธิปไตย? เราเสียภาษีมหาศาลเพื่อระบบกษัตริย์ไปเพื่อวัตถุประสงค์อะไร?

กษัตริย์สร้างความสงบและความสามัคคี?
สังคมไทยมีวิกฤตทางการเมืองมา 4ปีแล้ว พวกที่ทำลายประชาธิปไตยอ้างความชอบธรรมจากกษัตริย์ และกษัตริย์ไม่เคยทำอะไรเพื่อสร้างความสามัคคีเลย เวลาอำมาตย์พูดถึง “ความสามัคคี” เขาพูดถึงความสามัคคีภายใต้รองเท้าเขา ในอดีตเมื่อมีวิกฤตการเมืองในช่วงก่อนและหลัง ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ กษัตริย์ก็ไม่ได้สร้างความสามัคคีเลย เพราะไปเข้าข้างฝ่ายที่กดขี่ปราบปรามประชาชน

ในกรณีที่กษัตริย์ออกมาพูดในโทรทัศน์หลังเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา หรือ พฤษภา ๒๕๓๕ ก็ออกมาหลังเหตุการณ์ หลังการฆ่าประชาชน และที่สำคัญคือหลังจากที่ชัดเจนว่าใครชนะใครแพ้ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อสร้างความสามัคคีหรือห้ามเหตุการณ์นองเลือดแต่อย่างใด

ประชาชนเกิดมาต่ำ จึงควรเคารพคนชั้นสูง?
พวกอำมาตย์สอนเราว่ากษัตริย์เป็น “พ่อ” เหมือนกับว่าพลเมือง 70ล้านคนเป็นแค่ “เด็ก” เวลาพูดถึงกษัตริย์เราถูกบังคับให้ใช้ภาษาเขมร(ราชศัพท์)ที่ไม่มีใครเข้าใจ เพื่อ”พิสูจน์” ว่ากษัตริย์ “เหนือมนุษย์” ในขณะเดียวกันอำมาตย์สอนเราว่า “ไทย” แปลว่า “เสรี” แต่มีการส่งเสริมการมอบคลานกราบไหว้กษัตริย์เหมือนเป็นเทวดาเหนือมนุษย์ตลอด ทั้งๆ ที่ความงดงามและความเจริญของสังคมไทยที่มีอยู่ มากจากการทำงานและความสร้างสรรค์ของพลเมืองสามัญทั้งสิ้น ถ้าเราจะมีประชาธิปไตย เสรีภาพ และความเจริญ เราต้องมองว่าพลเมืองทุกคนเท่าเทียมกันโดยไม่มีข้อยกเว้น

เราจะสูญเสียอะไรถ้าไม่มีกษัตริย์?
อำมาตย์จะสูญเสียข้ออ้างในการกดขี่ประชาชน คนรักเจ้าจะเสียใจ แต่ประชาชนจะไม่ต้องจ่ายเงินภาษีเพื่ออุดหนุนระบบกาฝากที่ไม่ทำประโยชน์ให้สังคม ระบบนี้มีเครือข่ายคนกินประโยชน์จากสถาบันมากมาย เช่นทหาร องค์มนตรี โครงการหลวงต่างๆ และทรัพย์สินทั้งหมดที่กระจุกอยู่ในมือของกษัตริย์จะนำมาสร้างรัฐสวัสดิการได้ สรุปแล้วเราจะไม่สูญเสียอะไรเลย

การเป็นสาธารณรัฐรับประกันว่าจะเป็นประชาธิปไตยได้หรือไม่?
ไม่ได้ เพราะแค่การเป็นสาธารณรัฐไม่ได้แปลว่าจะเป็นประชาธิปไตย สาธารณรัฐที่เป็นประชาธิปไตยมี เช่นฝรั่งเศส เยอรมัน อินเดีย อินโดนีเซีย เกาหลีใต้ ไต้หวัน หรือสหรัฐอเมริกา แต่ประชาธิปไตยในหลายประเทศที่เป็นสาธารณรัฐอาจไม่สมบูรณ์ ต้องพัฒนาต่อตลอด เช่นกรณีสหรัฐอเมริกาเป็นต้น และสาธารณรัฐที่เป็นเผด็จการก็มี เช่นจีน เวียดนาม เกาหลีเหนือ ประชาธิปไตยไม่เคยเกิดมาโดยอัตโนมัติ เราต้องต่อสู้เพื่อสร้างประชาธิปไตยเสมอ

ประเทศที่เป็นประชาธิปไตยและมีกษัตริย์เป็นประมุขก็มี เช่นอังกฤษ ญี่ปุ่น และประเทศสแกนดิเนเวีย แต่ในประเทศเหล่านี้ไม่มีกฎหมายหมิ่นฯ หรือกฎหมายที่บังคับความจงรักภักดี ประชาชนสามารถเสนอสาธารณรัฐและวิจารณ์กษัตริย์ได้เต็มที่ แต่ในกรณีไทยระบบกษัตริย์ที่เป็นประมุขถูกใช้โดยทหารและอำมาตย์ส่วนอื่นๆ เพื่อทำลายประชาธิปไตยเสมอ นี่คือสาเหตุสำคัญที่เราควรมีระบบสาธารณรัฐ และเราต้องลดบทบาทและอำนาจของกองทัพด้วย เพราะตราบใดที่มีกษัตริย์กับกองทัพ สองสถาบันนี้จะเป็นภัยต่อสิทธิเสรีภาพและความเท่าเทียม อย่างที่เราเห็นอยู่

การเป็นสาธารณรัฐจะสร้างความเป็นธรรมในสังคมได้หรือไม่?
ไม่ได้โดยอัตโนมัติ เพราะความเป็นธรรมทางสังคมเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่าประชาธิปไตย และเราต้องต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมอย่างชัดเจน เช่นการต่อสู้เพื่อรัฐสวัสดิการหรือเพื่อสร้างสังคมนิยมแทนทุนนิยม แต่เราสามารถพูดได้ว่าความเป็นธรรมจะไม่เกิดถ้าเราไม่มีประชาธิปไตย และแนวความคิดเรื่องสาธารณรัฐที่มองว่าพลเมืองเท่าเทียมกัน เป็นแนวความคิดที่ส่งเสริมความเป็นธรรมมากกว่าแนวที่เชิดชูกษัตริย์ให้อยู่เหนือหัวมนุษย์

ทั้งหมดที่ผมเสนอในบทความนี้ เป็นเรื่องธรรมดา และเป็นการพยายามใช้เหตุผลและปัญญา ถ้าเสนอในประเทศอื่น สังคมจะมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของการถกเถียงปกติ แต่ทำไมในไทยแค่พูดเรื่องแบบนี้กลายเป็นเรื่อง “ต้องห้าม ติดคุก” ได้? มันแสดงว่าอำมาตย์ทำให้สังคมไทยไร้ปัญญาหรือไม่? ถ้าพวกรักเจ้า พรรคประชาธิปัตย์ พันธมิตรฯ หรือส่วนอื่นของอำมาตย์แน่จริง ก็ลองเถียงกับประเด็นที่ผมเสนออย่างเปิดเผยในสังคมก็ได้ ยกสิ่งที่ผมเขียนมาเป็นข้อๆ และเถียงเป็นข้อๆ ก็ดี แต่ผมคิดว่าเขาไม่กล้า คงได้แต่เซ็นเซอร์ บิดเบือนและปราบปราม นี่คือสาเหตุที่เราต้องล้มอำมาตย์และสร้างประชาธิปไตยแท้

วันหนึ่งสังคมเราจะมี เสรีภาพ ความเท่าเทียมและสติปัญญา

Wednesday 2 December 2009

กษัตริย์ไทย นิยายและความจริง

ถ้าเราจะเข้าใจบทบาทของกษัตริย์ภูมิพลในสังคมไทย เราต้องเข้าใจบทบาทคู่ขนานของทหารกับกษัตริย์
กษัตริย์ภูมิพลมีบทบาทหลักในการเป็นสัญลักษณ์ของลัทธิอำมาตย์เพื่อกล่อมเกลาประชาชนและสร้างความชอบธรรมให้อำมาตย์ ในขณะที่ทหารมีอำนาจอยู่ในมือ
ถ้าอยากได้บทความวิชาการนี้ ซึ่งเขียนโดย ใจ อึ๊งภากรณ์ ในเดือนธันวาคมปี๒๕๕๒
เชิญเขียนอีเมล์มาที่ ji.ungpakorn@gmail.com

Wednesday 25 November 2009

สมัคร ไม่ใช่นักประชาธิปไตย

สมัคร สุนทรเวช

ใจ อึ๊งภากรณ์

สมัคร สุนทรเวช เป็นนักการเมืองฝ่ายขวาที่เชื่อมั่นในระบบอภิสิทธิ์ชน เคยเป็นนักการเมืองที่ใกล้ชิดราชินี และเป็นคนอนุรักษ์นิยมที่พร้อมจะโกหกเพื่อให้ความชอบธรรมกับตนเอง ดังคนเสื้อแดงที่อยากเห็นการล้มอำมาตย์และประชาธิปไตยแท้ในประเทศไทย ไม่จำเป็นต้องนำ สมัคร มาเป็น “คนของเรา”

ตอนที่สมัคร สุนทรเวช เป็นนายกรัฐมนตรีของรัฐบาลพรรคพลังประชาชน เขาโกหกเรื่องอาชญากรรมรัฐ ๖ ตุลา และตากใบ ในรายการโทรทัศน์ CNN และAljazeera ซึ่งพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนใจอะไรจากบทบาทที่เคยมีในอดีต

ตอนที่เขาเป็นนักการเมืองหนุ่ม ตลอดปี ๒๕๑๙ สมัคร สุนทรเวช มีส่วนในการปลุกระดมม็อบฝ่ายขวาให้เกลียดชังนักศึกษาและนักประชาธิปไตย เขามีส่วนในการสนับสนุนวิทยุยานเกราะซึ่งปลุกระดมให้คนฆ่านักศึกษา และมีส่วนในการสนับสนุนให้สองทรราช ถนอมและประภาส กลับมาเพื่อสร้างสถานการณ์ความรุนแรง ถ้าเปรียบกับปัจจุบัน เราอาจพูดได้ว่า เขามีพฤติกรรมเหมือนพวกโกหกคลั่งชาติของ ASTV โดยเฉพาะสนธิ ลิ้มทองกุล

ตัวอย่างการปลุกระดมของสมัคร สุนทรเวช เช่น การอ้างว่าโครงการบัณฑิตอาสาสมัครของ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ตั้งขึ้นมาเพื่อให้บัณฑิตปลุกระดมชาวบ้าน ต่อมาสมัครกล่าวว่าการที่นักศึกษาชุมนุมประท้วงการกลับมาของประภาสที่ธรรมศาสตร์ “เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตาย มีการโกหกว่ามีคนไม่ปรารถนาดีที่มีอาวุธนับพันกระบอกเข้ามาในกรุงเทพฯ จากต่างแดนและค่ายอพยพ สมัครพูดว่าลูกเสือชาวบ้านและวิทยุยานเกราะหรือชมรมวิทยุเสรี “สร้างความสามัคคีในการต่อต้านคอมมิวนิสต์” (นี่คือพวกที่ก่อความรุนแรงที่ธรรมศาสตร์ภายหลัง) เขาพูดอีกว่า “๑๔ ตุลา ๑๖ ไม่ให้ประโยชน์อะไรกับบ้านเมือง”

ในวันที่ ๖ ตุลา สถานีวิทยุยานเกราะเรียกประชุมลูกเสือชาวบ้านด่วน และปลุกระดมให้ “กลุ่มรักชาติ” ไปจัดการกับนักศึกษาและ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ หลังเหตุการณ์นองเลือดครั้งนั้นและการทำรัฐประหารล้มรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง สมัครได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทย มีการเซ็นเซอร์สื่ออย่างหนักและเผาหนังสือที่เขาไม่เห็นด้วย และสมัครโกหกว่าทหารเวียดนามอยู่ในธรรมศาสตร์ (ดูหนังสือของคุณ วีระ มุสิกพงศ์ ๒๕๒๑ โหงว นั้ง ปัง สันติ์วานา ผู้พิมพ์)

เมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่ สมัคร สุนทรเวช ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีจากการเลือกตั้ง เขาต้องพ้นจากตำแหน่งไปด้วยเหตุอันไม่ชอบธรรม เพราะศาล ทหาร และอำมาตย์ ใช้อำนาจนอกระบบ อ้างว่าออกโทรทัศน์ในรายการทำอาหาร ซึ่งถือว่าเป็นข้ออ้างที่ไร้สาระที่สุด แต่นั้นคือมาตรฐานของพวกเสื้อเหลือง

การเสียชีวิตของมนุษย์คนหนึ่งย่อมทำให้ญาติมิตรเสียใจเป็นธรรมดา ผมจะไม่ยุ่งในเรื่องครอบครัวหรือเรื่องส่วนตัว แต่จะขอวิจารณ์แค่บทบาททางการเมืองของ สมัคร สุนทรเวช เท่านั้น

คนเสื้อแดงใช้ปัญญาทางการเมืองเพื่อปฏิเสธการถูกหลอกให้กราบไหว้เคารพพวกอำมาตย์ไปแล้ว ทั้งๆ ที่เคยถูกสอนมาให้จงรักภัคดีเสมอ เราไม่จำเป็นต้องหลอกตัวเองเรื่อง สมัคร สุนทรเวช หรือเรื่องคนอื่นๆ เช่น เฉลิม อยู่บำรุง เสธ.แดง หรือพัลลภ ปิ่นมณี ว่าเป็น “นักประชาธิปไตย”

Monday 16 November 2009

เลิกรักชาติได้แล้ว

เลิกรักชาติกันได้แล้ว

ใจ อึ๊งภากรณ์

ท่ามกลางการคลั่งชาติและคำโกหกจากอำมาตย์และโจรพันธมารฯเรื่องเขมร หรือเรื่อง “การขายชาติ” ผมอยากจะเสนอว่าคนเสื้อแดงควรเลิกรักชาติ เลิกยืนเคารพธงชาติ และหันมารักเพื่อนๆร่วมชาติ และเพื่อนๆต่างชาติแทน เราควรจะประกาศรักสังคม รักเสรีภาพและประชาธิปไตย และเลิกรักอำมาตย์สักที ทำไม?

“ชาติ” เป็นหน่วยการบริหารสังคมที่เกิดขึ้นในยุคทุนนิยม ในไทยเกิดในยุครัชกาลที่ ๕ ก่อนทุนนิยมและก่อนที่จะมีชาติที่ไหนในโลก คนเขาไม่คิดในกรอบชาติเลย คิดในกรอบชุมชนหรือเมืองบ้านเกิดมากกว่า และบ่อยครั้งเมืองบ้านเกิดจะมีลักษณะสากลในอดีต ไม่เชื่อก็ไปที่อยุธยา และไปดูพิพิธภัณฑ์ที่หมู่บ้านญี่ปุ่น หรืออ่านหนังสือประวัติศาสตร์อยุธยาของ อาจารย์ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ก็ได้ เพราะในอยุธยามีหลายเชื้อชาติอาศัยกันอยู่ มันเป็นเมืองท่าสำหรับค้าขาย มีการใช้หลายๆ ภาษาด้วย คนอยุธยาไม่ได้คิดว่าตนเองเป็นคนไทยแต่อย่างใด การสร้างประวัติศาสตร์ไทยย้อนหลังปลอมๆ เป็นความพยายามของนักวิชาการอำมาตย์ เพื่อหลอกเราว่า “ชาติไทย” กษัตริย์ และชนชั้นปกครอง เป็นสิ่งเก่าแก่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ พวกนี้จะอ้างว่าวัฒนธรรมไทยคือวัฒนธรรมที่ประชาชนต้องอ่อนน้อมต่ออำมาตย์ และแถมยังโกหกอีกว่า “ไทย” แปลว่า “เสรีภาพ” แต่แท้จริงแล้ว “ไทย” ของพวกอำมาตย์นี้แปลว่าเราเป็นทาสเป็นไพร่มากกว่า

“ชาติ” เป็นสิ่งประดิษฐ์ของชนชั้นปกครอง มันมีความสำคัญต่อเขาในทางความคิด หรือในทางที่จะเป็นลัทธิการเมืองของอำมาตย์และอภิสิทธิ์ชน ดังนั้นเขาจะกล่อมเกลาเราให้เคารพธงชาติสามสี และให้เราท่องจำว่าสีแดงคือชาติ สีขาวคือศาสนา และสีน้ำเงินคือกษัตริย์ โดยที่ชาติของเขามีแค่นี้ ไม่มีประชาชนทั้งปวงที่เป็นผู้สร้างสังคมที่แท้จริง คนอย่างสนธิ ลิ้มทองกุล พูดที่สนามหลวงเมื่อไม่นานมานี้ว่าเรา “ต้องรักชาติ เพราะชาติคือกษัตริย์และศาสนา” เราต้องทวงถามว่า “ประชาชนอยู่ไหน?” เพราะสนธิกับแก๊งโจรของเขามองว่าประชาชนเป็นผักเป็นปลา เป็นไพร่หรือทาส และเราต้องถามว่าเขาอีกว่าเวลาพูดถึงศาสนา หมายถึง“ศาสนาอะไร?” เพราะหลายคนไม่ได้เป็นพุทธ มีอิสลาม คริสต์ ฮินดู ผีสางนางไม้ และยังมีคนที่ไม่นับถือศาสนาอีกด้วย ทำไมต้องยัดเราเข้ากรอบแคบๆ ของพวกอำมาตย์ ที่สำคัญคือศาสนาของสนธิ ลิ้ม เป็นศาสนาแบบไหน? เพราะขาดศีลธรรมพื้นฐานในการเคารพประชาชน และประชาธิปไตย ได้แต่ปลุกระดมความเกลียดชัง นี่หรือศีลธรรม?

แนวคิดชาตินิยมของชนชั้นปกครองไทยที่ถูกสั่งสอนในโรงเรียน ในสื่อ และในสังคมโดยรวม เป็นแนวคิดที่สอนให้เราจำยอมต่อผู้ปกครองเผด็จการ แล้วแถมโกหกเราว่า “เราเป็นชาติเดียวกับเขา” อีกด้วย มีแต่พูดเรื่อง “ความสามัคคี” แต่มันเป็นการบังคับความสามัคคีภายใต้เงื่อนไขสังคมป่าเถื่อนที่เต็มไปด้วยความเหลื่อมล้ำของอำมาตย์

ถ้าอำมาตย์รักชาติ ทำไมเขาไม่เคารพประชาชน ไม่เคารพเสียงส่วนใหญ่ และไม่เคารพประชาธิปไตย? ถ้าอำมาตย์รักคนไทยทำไมมากราดยิงประชาชนท่ามกลางถนน? ทำไมอำมาตย์ไม่ยอมเสียสละทรัพย์สมบัติมหาศาล เพื่อลดความเหลื่อมล้ำและสร้างรัฐสวัสดิการให้คนไทยทุกคน? ทำไมพูดแค่เรื่องเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อแช่แข็งความเหลื่อมล้ำ? และเวลาพวกนั้นปลุกระดมให้คนรักชาติและไปรบในสงคราม ทำไมเขาไม่ไปรบเอง? ทำไมส่งลูกหลานคนจนไปตายแทนพวกเขา?

ในความเป็นจริงบ้านเรามีสองชาติ ชาติหนึ่งคือชาติของอำมาตย์ ที่มีเพลงชาติ ธงไตรรงค์ และลัทธิ “ชาติ ศาสนากษัตริย์” อีกชาติหนึ่งคือประชาชน เราไม่มีธง และไม่มีเพลงชาติ แต่เรามีอุดมการณ์ประชาธิปไตย

หยุดเถิด เลิกเถิด การยืนเคารพเพลงและธงชาติของพวกอำมาตย์

เพื่อนเสื้อแดงอาจไม่สบายใจกับสิ่งที่ผมเสนอ ผมไม่แปลกใจ เพราะฝ่ายอำมาตย์กล่อมเกลาเรา ตั้งแต่เกิดจนตาย ให้รักชาติ ดังนั้นการก้าวพ้นความคิดแบบนี้คงใช้เวลา

ถ้าจะต้องมีเพลงชาติ และผมมองว่าไม่ควรมี ... เนื้อร้องมันน่าจะเป็นแบบนี้ครับ ..... “ประเทศสยามรวมเลือดเนื้อหลายเชื้อชาติ เป็นประชาธิปไตยแท้ ชาวบ้านปกครองตนเอง อยู่ด้วยกันท่ามกลางความสงบ เคารพรักทุกเพศทุกภาษาทุกศาสนาหรือความเชื่อ เรานี้รักสงบ และเราจะไม่หาเรื่องรบเพื่อประโยชน์ของคนอื่นเหมือนยุคมืดอดีต ทุกคนทำงานร่วมกันสร้างสังคมปรองดองและรัฐสวัสดิการ ในสยามนี้ไม่มีสูงไม่มีต่ำ ไม่มีหมอบคลาน และเพื่อนบ้านทุกฝ่ายเป็นมิตรของเรา ศัตรูแท้ของประชาชนคือพวกคัดค้านประชาธิปไตย และพวกอำมาตย์ดั้งเดิม เราปลดแอกตนเองแล้ว และร่วมกันร้อง ประชาชนจงเจริญ! (ต้องขออภัยด้วยที่ผมแต่งกลอนหรือเนื้อเพลงไม่ไพเราะ แต่ท่านคงจับประเด็นสำคัญๆ ได้เมื่อเปรียบเทียบกับเพลงชาติปัจจุบันของอำมาตย์

ท่านจักรภพ เพ็ญแค่ มีจุดยืนในหลายเรื่องที่น่าชื่นชม แต่ในเรื่อง “ชาติ” ผมขอมองต่างมุมบ้าง ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งเวลาคุณจักรภพคัดค้านการ “คลั่งชาติ” แต่เขายังมองว่ามันมีวิธีรักชาติที่ดีอยู่บ้าง

แนวชาตินิยมที่เป็นประโยชน์กับประชาชนมีบ้างไหม? มีบ้างในกรณีที่สังคมถูกครอบงำหรือนำมาเป็นเมืองขึ้นโดยจักรวรรดินิยม เช่นในยุคล่าอาณานิคม ขบวนการชาตินิยมเป็นขบวนการที่ปลดแอกประชาชนระดับหนึ่ง แต่มันไม่เคยพอ เราจะเห็นได้จากการที่ ประเทศที่ได้รับเอกราชหลังยุคอาณานิคม เช่น พม่า ลาว เขมร เวียดนาม มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ หรืออินโดนีเซีย ก็ยังมีปัญหา เพราะมีเผด็จการครองเมือง และถ้าเป็นประชาธิปไตยอย่างอินโดนีเซีย หรือฟิลิปปินส์ ก็ยังมีความเหลื่อมล้ำอยู่ ในประเทศเหล่านี้ความคิดชาตินิยมกลายเป็นเครื่องมือบังคับความสามัคคีของชนชั้นปกครองใหม่ สรุปแล้วแนวชาตินิยมไม่สามารถสร้างประชาธิปไตยและปลดแอกพลเมืองอย่างเต็มที่

พวกอำมาตย์คงน้ำลายฟูมปากอีกรอบกับบทความนี้ (หลายรอบแล้ว) คงมีการเห่าหอนว่าผม “ขายชาติ” และ “ไม่ใช่คนไทย” ผมมีคำตอบง่ายๆคือ ผมขายชาติไม่ได้ เพราะไม่เคยเป็นเจ้าของ ประชาชนส่วนใหญ่ก็ไม่เคยมีโอกาสเป็นเจ้าของอีกด้วย เพราะอำมาตย์ปล้นมาจากประชาชนนานแล้ว แล้วอ้างว่ามันเป็นแผ่นดินของเขา และในเรื่องที่ไม่ใช่คนไทย ผมก็ยอมรับ เพราะผมไม่อยากร่วมชาติไทยเลวทรามของอำมาตย์ ผมเป็นคนสยาม พ่อเป็นเชื้อสายจีน แม่เป็นอังกฤษ และผมต่างจากอำมาตย์และพันธมารฯ เพราะผมรักและเคารพประชาชนสยามและรักประชาธิปไตย

Monday 9 November 2009

ทักษิณ ชมเจ้าฟ้าชาย ยุทธวิธีที่ท้าทายจุดยืนคนเสื้อแดง

ทักษิณ ชมเจ้าฟ้าชาย ยุทธวิธีที่ท้าทายจุดยืนคนเสื้อแดง

ใจ อึ๊งภากรณ์

เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง ที่ทักษิณออกมาชมเจ้าฟ้าชายว่าจะสร้าง “ยุครุ่งเรืองของระบบกษัตริย์หลังภูมิพล” อ่านบทความใน นสพ The Times แล้ว จะเห็นว่า ทักษิณมองว่าปัญหาปัจจุบันมาจากคนรอบข้างวัง เช่นองค์มนตรีเท่านั้น และมองว่าสถานการณ์แบบนี้จะเปลี่ยนได้เมื่อมีกษัตริย์ใหม่ “ที่เข้าใจโลกสมัยใหม่” กษัตริย์ใหม่ที่เขาชื่นชมคือเจ้าฟ้าชาย

http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article6908493.ece

จริงๆ แล้วเราคงไม่แปลกใจเรื่องนี้ ผมและคนอื่นพูดมานานแล้วว่าทักษิณเป็นคนรักเจ้าพอๆ กับพวกเสื้อเหลือง แต่แข่งกับอำมาตย์ในการอ้างความชอบธรรมจากเจ้าไม่ได้ โดยเฉพาะหลังรัฐประหาร ๑๙ กันยา ทั้งนี้เราจะเห็นว่าในระบบทุนนิยมสมัยใหม่ ชนชั้นนายทุนทั่วโลก ในประเทศที่มีกษัตริย์เป็นประมุข ย่อมส่งเสริมกษัตริย์เพื่อให้ความชอบธรรมกับระบบชนชั้น ระบบอภิสิทธิ์ และความอนุรักษ์นิยมเสมอ

คำถามสำหรับคนที่เห็นด้วยกับแนวทักษิณคือ

1. กษัตริย์ภูมิพล ไม่ได้มีความสามารถในการสร้างระบบประชาธิปไตยและสังคมที่รุ่งเรืองแต่อย่างใด คิดว่าลูกชายจะสร้างได้หรือ?

2. ขั้นตอนในการเปลี่ยนแปลงไปสู่ประชาธิปไตยแท้ภายใต้กษัตริย์ใหม่คืออะไร? หรือเป็นแค่ความเพ้อฝัน?

3. บางคนอาจบอกว่าทักษิณสร้างความ “สัมพันธ์พิเศษ” กับเจ้าฟ้าชาย เลยหวังว่าเมื่อขึ้นมาเป็นกษัตริย์ทักษิณจะกลับมาเป็นนายกได้ ในประการแรกคนอย่างเจ้าฟ้าชายมีอำนาจแค่ไหน? ในประการที่สองคิดว่าพวกเสื้อเหลืองเขาไม่พยายามสร้างความสัมพันธ์พิเศษหรือ? และในประการที่สาม ไว้ใจคนอย่างเจ้าฟ้าชายได้หรือไม่?

4. การชื่นชมเจ้าฟ้าชาย ซึ่งเป็นคนที่ประชาชนส่วนใหญ่เกลียดชังและไม่ให้ความเคารพ เป็นการนำขบวนการประชาธิปไตยเสื้อแดงไปจงรักภักดีกับระบบอำมาตย์อย่างเบ็ดเสร็จหรือไม่?

5. มันจำเป็นแค่ไหนที่ต้องไปชมเจ้าฟ้าชาย? หรือเราควรบอกว่าถ้ากษัตริย์คนต่อไปเป็นเจ้าฟ้าชาย เราควรลดอำนาจและอิทธิพลกษัตริย์เพื่อไม่ให้มีความสำคัญ? ถ้ายกเลิกระบบไปเลยยิ่งดี ทำไมทักษิณไม่พูดแบบนี้?

6. ทักษิณมีความหวังจากเจ้าฟ้าชาย อันนี้ชัดเจน แต่เป็นความหวังเพื่อตัวทักษิณเองเท่านั้น หรือเพื่อให้มีการสร้างประชาธิปไตยแท้และความเป็นธรรมทางสังคมเพื่อพลเมืองส่วนใหญ่?

7. ระหว่างการยกเลิกระบบกษัตริย์เพื่อสร้างประชาธิปไตยสาธารณรัฐ กับ การเชิดชูเจ้าฟ้าชายเพื่อให้เป็นกษัตริย์คนต่อไป อันไหนมีประโยชน์มากกว่ากัน?

8. เรื่องการถวายฏีกา คนเสื้อแดงก็ถกเถียงกันพอสมควร หลายคนยอมปล่อยให้ผ่านเพราะคิดว่าอาจเปิดโปงระบบอำมาตย์ แต่การชื่นชมเจ้าฟ้าชายมีข้อดีสักข้อหนึ่งหรือไม่?

9. จุดยืนของทักษิณในเรื่องนี้ แสดงว่าเขาสมจะเป็นผู้นำคนเสื้อแดงหรือไม่? คงจะมีหลากหลายความคิดตรงนี้ บางคนอาจมองว่าผู้นำก็ผิดพลาดได้ อย่างไรก็ตามมันชวนให้เราคิดว่าขบวนการเสื้อแดงจะนำตนเองจากรากหญ้าหรือไม่ หรือจะให้แกนนำเก่านำเราต่อไป

ในที่สุดคนเสื้อแดงที่รักประชาธิปไตยคงต้องเลือกเส้นทางการต่อสู้ ระหว่าง

· การสยบยอมต่ออำมาตย์และเจ้าฟ้าชาย

· การต่อสู้เพื่อโค่นอำมาตย์ทั้งระบบและสร้างประชาธิปไตยสาธารณรัฐ

ผมขอเลือกแนวทางที่สอง

Wednesday 28 October 2009

ทำไมคนเสื้อแดงควรเข้าข้างสหภาพแรงงานรถไฟ

ทำไมคนเสื้อแดงควรเข้าข้างสหภาพแรงงานรถไฟ

ใจ อึ๊งภากรณ์

ผมถือว่าคนเสื้อแดงเป็นคนที่รักประชาธิปไตยแท้ และรักความเป็นธรรมทางสังคม ซึ่งแปลว่าเราเข้าข้างผลประโยชน์คนส่วนใหญ่ที่เป็นคนจน เราต่อต้านการผูกขาดอำนาจและอภิสิทธิ์พิเศษของชนชั้นสูง และเรากำลังหาทางต่อสู้กับอำมาตย์ด้วยวิธีต่างๆ ดังนั้นในกรณีสหภาพแรงงานรถไฟ ประเด็นสำคัญที่เราจะต้องพิจารณาคือ

1. ถ้าเราจะล้มอำนาจอำมาตย์ เราจะแค่ชุมนุม แค่ยื่นฏีกา แค่รอให้เราชนะการเลือกตั้งเพื่อให้เขาล้มรัฐบาลอีกรอบ? หรือเราจะขยายมวลชนและสมรภูมิการต่อสู้ไปสู่ส่วนสำคัญอื่นๆของสังคม เช่นขบวนการแรงงาน เพราะขบวนการแรงงานมีพลังซ่อนเร้นที่มาจากการนัดหยุดงาน มันเป็นอำนาจที่จะมาสู้กับอำมาตย์ได้ ถ้าเราเข้าไปช่วงชิงการนำจากเสื้อเหลือง คนเสื้อแดงละเลยขบวนการแรงงานมาตลอดทั้งๆ ที่คนงานส่วนใหญ่เป็นคนที่เคยเลือกพรรคไทยรักไทย ตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องทบทวนแนวปฏิบัติของคนเสื้อแดงว่าจะขยายการต่อสู้ หรือจะถอยหลัง จะหาแหล่งพลังใหม่ๆ หรือจะสร้างความเพ้อฝันว่าจะสร้างกองกำลังติดอาวุธหรือหาพรรคพวกในหมู่อำมาตย์

2. พันธมิตรฯ อย่างสมศักดิ์ โกศัยสุข และสาวิทย์ แก้วหวาน ไม่เคยนำการต่อสู้ของพนักงานรถไฟเพื่อประโยชน์ของพนักงานและประชาชนเลย ค่าจ้างสวัสดิการยังตกต่ำ มีลูกจ้างชั่วคราวจำนวนมาก สภาพระบบรถไฟก็แย่เพราะขาดการลงทุนมานาน พวกพันธมิตรฯก็แค่ใช้สหภาพเป็นเครื่องมือ ที่สำคัญคือ เราควรเหมารวมคนขับรถไฟ เจ้าหน้าที่บนขบวนรถ เจ้าหน้าที่สถานีต่างๆ คนซ่อมทางฯลฯ เข้ากับแกนนำเหลืองหรือ? หรือเราจะค่อยๆช่วงชิงมวลชนคนจนเหล่านี้จากการนำโดยพันธมิตรฯ? ในความเป็นจริงแกนนำเสื้อเหลืองไม่สามารถนำสหภาพรถไฟเพื่อประโยชน์สมาชิกและประชาชนได้ เพราะเสื้อเหลืองคัดค้านประชาธิปไตย คัดค้านรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งที่ให้สวัสดิการกับคนส่วนใหญ่ คัดค้านการลงทุนของรัฐเพื่อสร้างสาธารณูปโภค อย่าลืมว่าฝ่ายทหารอำมาตย์คัดค้านสิทธิในการนัดหยุดงานของพนักงานรัฐวิสาหกิจมานาน ตัวอย่างที่ดีคือสมัย ร.ส.ช. นอกจากนี้พรรคประชาธิปัตย์มีประวัติการผลักดันให้ขายรัฐวิสาหกิจมาตลอด ดังนั้นถ้าเราเสนอให้แก้ปัญหาสำหรับพนักงานและประชาชนอย่างจริงจัง และคัดค้านการแปรรูป เน้นการลงทุนของรัฐเพิ่มขึ้น เราแข่งแนวกับคนอย่างสาวิทย์ได้ในระยะยาว

3. คนเสื้อแดงนิ่งเฉยและหวังว่าประวัติผลงานของ ไทยรักไทย จะช่วยครองใจประชาชนต่อไปไม่ได้ พรรคเพื่อไทย ยังไม่มีนโยบายและข้อเสนอใหม่ๆ เลย เราย่ำอยู่กับที่ในการด่าเปรม ด่าอำมาตย์ซึ่งไม่พอ คนเสื้อแดงต้องมีนโยบายที่เกี่ยวกับปัญหาปากท้องของประชาชน เหมือนกับที่ ไทยรักไทย เคยมี เราต้องสนใจประเด็นความปลอดภัย ประเด็นโลกร้อน ประเด็นสิทธิแรงงาน ประเด็นเศรษฐกิจ ไม่ใช่ปล่อยให้ฝ่ายเสื้อเหลืองหรือเอ็นจีโอเหลือง สร้างภาพว่าเขาแคร์เรื่องแบบนี้เพื่อครองใจคน ศัตรูของเราคืออำมาตย์ทุกรูปแบบ ไม่ใช่ประชาชนบางส่วนที่ถูกอำมาตย์ครอบงำชั่วคราว

4. การนัดหยุดงานคือสิทธิเสรีภาพพื้นฐานในระบบประชาธิปไตย เพราะประชาธิปไตยมากกว่าการลงคะแนนเสียง มันรวมถึงการกำหนดชีวิตตนเอง อำมาตย์คัดค้านเสรีภาพนี้มาตลอด ตั้งแต่สมัยสฤษดิ์จนถึงปัจจุบัน เพราะมันเป็นวิธีที่ประชาชนคนทำงานสร้างอำนาจต่อรองกับนายจ้างและรัฐบาลเพื่อพัฒนาความเป็นอยู่ สิทธิในการนัดหยุดงานแยกออกจากประชาธิปไตยไม่ได้ การนัดหยุดงานอาจบอกล่วงหน้าหรือไม่บอกก็ได้แล้วแต่สถานการณ์ ในกรณีด่วน เช่นการลงโทษคนขับเพราะรัฐบาลไม่ยอมรับผิดชอบกับความปลอดภัย ต้องหยุดงานทันที อันนี้เป็นมาตรฐานสากล นอกจากนี้คนงานภาครัฐทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นคนรถไฟ ครู พยาบาล หมอ บุรุษไปรษณีย์ คนขับรถเมล์ คนดับเพลิง เจ้าหน้าที่สนามบิน ฯลฯ เวลานัดหยุดงานย่อมมีผลต่อประชาชนเป็นธรรมดา แต่ถ้าเขาชนะประชาชนจะได้ประโยชน์ไปด้วย เพราะจะพัฒนาคุณภาพการบริการ และคนงานเหล่านี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของประชาชน ดังนั้นคนที่อ้างแต่ว่า “ประชาชนเดือดร้อน” เป็นคนที่ใช้คำพูดของนายทุนกับอำมาตย์ อย่าลืมว่าเวลาคนเสื้อแดงปิดถนนอย่างมีความชอบธรรม ก็มีคนมาว่าเราว่าเราทำให้ประชาชนเดือดร้อน ทำไมพวกเราเชื่อสื่อกระแสหลักที่ด่าสหภาพรถไฟในขณะที่เรารู้ว่ามันโกหกในทุกเรื่อง? ทำไมต้องไปเข้าข้างนายกอภิสิทธิ์ เวลาเขาด่าสหภาพ?

5. การพูดว่าการนัดหยุดงานครั้งนี้มาจากแผนทางการเมืองของพันธมิตรฯ เป็นการเบี่ยงเบนประเด็นความจริงว่าในรถไฟมีปัญหาเรื่องความปลอดภัย สภาพการจ้าง และการขาดการลงทุน มันเป็นการยืมความคิดและคำพูดของอำมาตย์มาใช้อีก เพราะอำมาตย์พูดเสมอว่าคนเสื้อแดงไม่ได้สนใจหรือเข้าใจประชาธิปไตยจริง แต่เป็นแค่เครื่องมือของทักษิณที่ถูกจูงมาในระบบอุปถัมภ์ เราต้องถามตัวเองว่าความคิดแบบนี้มันกลายเป็นข้อแก้ตัวของคนเสื้อแดงที่จะมีอคติต่อไปต่อสหภาพรถไฟ และไม่จริงใจในการขยายมวลชนหรือไม่

สำหรับผม ในฐานะที่เป็นนักสังคมนิยม ผมมองว่าขบวนการแรงงานมีความสำคัญมาก เราต้องขยายอิทธิพลของคนเสื้อแดงในขบวนการนี้ เราต้องเป็นสะพานเชื่อมสหภาพแรงงานต่างๆ กับเสื้อแดงที่ก้าวหน้า

เราต้องเข้าข้างคนชั้นล่าง ผู้ด้อยโอกาส และคนที่ถูกรังแกเสมอ เช่นแรงงานพม่า หรือคนมุสลิมในภาคใต้ ในกรณีกฎหมายหมิ่นฯ เราต้องชูประเด็นคุณดา โดยไม่ต้องถามว่าคุณดาพูดว่าอะไรหรือในอดีตทำอะไร เราพยายามปกป้องคุณดาเพื่อผลักดันประชาธิปไตยแท้ ในขณะที่เสื้อแดงอื่นๆ โดยเฉพาะแกนนำพรรคเพื่อไทย อาจต้องการลืมเขาเพื่อประนีประนอมกับอำมาตย์ในอนาคต

ในประเด็นสหภาพแรงงานไทรอัมฟ์ ซึ่งเคยเป็นสหภาพที่เข้มแข็ง แต่ถูกนายจ้างและเสื้อเหลืองทำลาย บทเรียนสำคัญคือไม่มีการดึงเสื้อแดงเข้ามาร่วมต่อสู้ และไม่มีการขยายขอความช่วยเหลือเป็นรูปธรรมจากส่วนอื่นของขบวนการแรงงานไทย พร้อมกันนั้นไม่มีการพยายามขยายการต่อสู้ไปสู่นครสวรรค์และส่วนอื่นของบริษัท แทนที่จะทำสิ่งเหล่านี้กลับไปหวังว่าเพื่อนต่างประเทศจะช่วย และหวังสร้างแนวร่วมกับนักวิชาการเสื้อเหลือง

ในกรณีรถไฟ เราต้องกระตุ้นการถกเถียงในวงเสื้อแดง เพื่อให้หันมาเน้นการขยายมวลชน หรือช่วงชิงการนำในขบวนการแรงงาน ตราบใดที่สมาชิกสหภาพรถไฟปล่อยให้เสื้อเหลืองนำ เขาจะมีสภาพการจ้างงานที่แย่ตลอดไป ตราบใดที่เสื้อแดงละเลยขบวนการแรงงาน เราจะขาดพลังในการโค่นอำมาตย์ เราจึงต้องค่อยๆดึงสองฝ่าย สหภาพกับคนเสื้อแดง มาใกล้ชิดกัน

จุดยืนที่หลากหลายของนักสหภาพแรงงาน หรือคนเสื้อแดงเอง แค่สะท้อนความหลากหลายของความคิดทางการเมืองในสังคม การเมืองกำหนดทุกอย่าง รวมถึงวิธีในการต่อสู้และการวิเคราะห์สถานการณ์ นั้นคือสาเหตุที่เราต้องมีองค์กรทางการเมืองที่มีแนวคิดชัดเจน เพื่อขยายแนวที่เรามองว่ามีประโยชน์มากที่สุดต่อการต่อสู้ และเราต้องขยายความคิดนี้ในแนวร่วมและมวลชนส่วนอื่นๆ

ดูข้อมูลเพิ่มจาก http://www.prachatai.com/journal/2009/10/26386

Saturday 24 October 2009

ความปัญญาอ่อนของ NGO กรณี องค์กรสิทธิมนุษยชนอาเซียน

ความปัญญาอ่อนของ NGO กรณี องค์กรสิทธิมนุษยชนอาเซียน

ใจ อึ๊งภากรณ์

อาเซียน (ASEAN) ประกอบไปด้วย ประเทศไทย เวียดนาม ลาว เขมร พม่า และสิงค์โปร์ ซึ่งล้วนแต่เป็นเผด็จการ นอกจากนี้มีประเทศกึ่งเผด็จการแบบมาเลยเซีย และมีฟิลิปปินส์กับอินโดนีเซีย ซึ่งเป็นประชาธิปไตย จะมีใครบ้างในโลกที่ฝันว่ารัฐบาลของประเทศเหล่านี้จะสร้างองค์กรสิทธิมนุษยชนอย่างจริงจัง? คำตอบคือ พวก NGO

แต่ไม่ว่า NGO จะฝันไปถึงไหน เขาก็โดนตบหน้าจากผู้นำอาเซียน นอกจากรัฐบาลต่างๆจะสงวนสิทธิในการแต่งตั้งคนของตนเองเข้ามาเป็นกรรมการองค์กรสิทธิมนุษยชนแล้ว ผู้นำรัฐบาลอาเซียนยังปฏิเสธครึ่งหนึ่งของคณะ NGO ที่ต้องการเข้าพบและอนุญาติให้คนคนเดียวมิสิทธิ์พูด คือ อาจารย์สุริชัย หวันแก้ว จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สุริชัย คนนี้คือใคร? เขาเป็นผู้ที่สนับสนุนรัฐประหาร 19 กันยา และเป็นผู้ที่ คมช. แต่งตั้งเข้าสู่สภาของเผด็จการ นอกจากนี้ทีมงาน NGO ไทย ประกอบไปด้วยคนที่สนับสนุนรัฐประหาร 19 กันยา อีกหลายคน

ในพิธีเปิดองค์กรสิทธิมนุษชนของอาเซียน นายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ เป็นคนปราศัย คนนี้เป็นนายกรัฐมนตรีเผด็จการ ที่ถือตำแหน่งจากการจัดการของทหาร ที่เซ็นเซอร์สื่อ ที่จับคนบริสุทธิเข้าคุก ที่สั่งให้ทหารฆ่าประชาชน และที่มีส่วนในการก่อตั้งอันธพาลเสื้อสีน้ำเงิน อภิสิทธิ์ได้โกหกและบิดเบือนความจริงตามเคย โดยอ้างว่าสิทธิมนุษยชนเป็นส่วนสำคัญของสังคมที่พวกเขาต้องการสร้าง นอกจากนี้ก็พูดเชิงกล่อมเด็กว่าองค์กรประชาสังคมควรจะมั่นใจได้ว่ารัฐบาลของอาเซียน เป็นเพื่อนที่ดีของเขา

ทำไม NGO หลายส่วนถึงเดินตามแนวปัญญาอ่อนแบบนี้? เขาโง่? เขาเป็นผู้ฉวยโอกาส? หรือเขาตาบอดเพราะวิเคราะห์อะไรไม่เป็น?

พวก NGO นักล็อบบี้” ชอบอ้างว่าตัวเองเป็นตัวแทนของ “ประชาสังคม” ทั้งๆที่ไม่ได้รับการเลือกตั้งจากใคร องค์กร NGO หลายองค์กร ไม่เห็นด้วยกับการเลือกตั้งและการยกมือลงคะแนนเสียงอีกด้วย พวกนี้ลืมว่า “ประชาสังคม” สามารถขยายพื้นที่ประชาธิปไตยและสิทธิเสรีภาพต่อเมื่อมีการสร้างขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมที่มีมวลชนจำนวนมาก ขบวนการเคลื่อนไหวดังกล่าวจะต้องต่อสู้กับรัฐบาลเผด็จการ และอภิสิทธิของคนชั้นสูงอีกด้วย

แทนที่จะเสียเวลาคุยกับผู้นำรัฐบาลต่างๆ NGO ควรจะใช้เวลาและทรัพยากรในการสร้างขบวนการเคลื่อนไหวหรือการสนับสนุนขบวนการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยที่มีอยู่แล้ว เช่น คนเสื้อแดงในไทย หรือ ขบวนการต้านรัฐบาลในประเทศอื่นๆ

องค์กรสิทธิมนุษยชนที่ทำหน้าที่ปกป้องสิทธิได้จริงจะต้องเป็นองค์กรที่ตัดขาดและอิสระจากรัฐบาล และองค์กรเหล่านี้จะต้องกล้าวิพากษ์วิจารณ์การละเมิดสิทธิมนุษยชนในทุกรูปแบบอีกด้วย ตัวอย่างที่ดีคือองค์กรสิทธิมนุษยชนเอเชียที่ฮ่องกง

หลัง “การล่มสลายของคอมมิวนิสต์” ขบวนการ NGO หันหลังให้กับ การเมือง การสร้างขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคม และพรรคการเมือง เขาหันไปเน้นเรื่องการล็อบบี้ผู้หลักผู้ใหญ่แทน และชื่นชมแนวความคิดชุมชนนิยมแบบอนาธิปไตย และทั้งๆ ที่สองแนวทางนี้ดูเหมือนขัดแย้งกันเพราะคลานไปกอดอำนาจรัฐและปฏิเสธอำนาจรัฐพร้อมๆกัน แต่จุดร่วมคือการปล่อยรัฐไว้และปฏิเสธการวิเคราะห์ภาพรวมทางการเมือง นี่คือสาเหตุที่ NGO สามารถหลับหูหลับตาถึงเผด็จการในอาเซียนได้

แทนที่จะสร้างขบวนการเคลื่อนไหวหรือพรรค NGO เน้นการเคลื่อนไหวประเด็นเดียว เขาดีใจเมื่อได้รับคำเชิญชวนเข้าไปในห้องประชุมกับผู้มีอำนาจ แทนที่จะหาทางทำลายอำนาจดังกล่าวของฝ่ายเผด็จการ การทำงานแบบนี้สอดคล้องกับการรับทุนจากองค์กรระหว่างประเทศ และนำไปสู่การทำงานที่ไร้การเมือง

ในประเด็นเรื่องโลกร้อน NGO ในไทย มองข้ามการที่รัฐบาลไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง และคิดว่าเผด็จการจะฟังประชาชน มีการใช้แนวชาตินิยมเพื่อเอาใจผู้มีอำนาจ ซึ่งทำให้มีการปัดความรับผิดชอบในการแก้ปัญหาโลกร้อนไปสู่ประเทศตะวันตกโดยที่รัฐบาลในเอเชียไม่ต้องทำอะไร มันทำให้สร้างแนวร่วมกับขบวนการเคลื่อนไหวในตะวันตกยากขึ้น เพราะขบวนการในตะวันตกเข้าใจดีว่าประเทศที่พัฒนาแล้วจะต้องรับผิดชอบมากที่สุดในการแก้ปัญหาโลกร้อน ประเด็นที่สำคัญคือเราจะจัดการกับกลไกตลาดที่แสวงหากำไร ทำลายโลก และสร้างความเหลื่อมล้ำอย่างไร

ในไทยและประเทศเอเซียอื่นๆ รัฐบาลจะต้องเก็บภาษีจากคนรวยและตัดงบประมาณทหารเพื่อพัฒนาความเป็นอยู่ของประชาชน เราต้องการเทคโนโลยี่สมัยใหม่เพื่อสร้างโรงไฟฟ้าแสงแดด กังหันลม ระบบคมนาคมขนส่งมวลชนที่ใช้ไฟฟ้า และบ้านที่อยู่อาศัยที่ใช้พลังงานด้วยประสิทธิภาพสูง เรื่องเหล่านี้ NGO ในไทย เงียบเฉยโดยที่พยายามหมุนกงล้อประวัติศาสตร์กลับไปสู่ยุคก่อนอุตสาหกรรมเพื่อให้สอดคล้องกับแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง

ยุคของ NGO ที่จะเป็นพลังก้าวหน้าในสังคมหมดสิ้นไปนานแล้ว สำหรับนักเคลื่อนไหวที่ต้องการสร้างสังคมที่ดีขึ้น จะต้องมีการทบทวนประวัติศาสตร์การต่อสู้ เพื่อหาทางใหม่ แต่สำหรับผู้ที่สนใจแต่จะกินเงินเดือนก็ควรจะอยู่ต่อไปในองค์กร NGO โดยไม่ทำอะไรใหม่ และหวังว่าแหล่งเงินทุนจะไม่หายไป

รัชกาลที่ ๕ ปฏิวัติล้มระบบศักดินา

รัชกาลที่ ๕ ปฏิวัติล้มระบบศักดินา

ใจ อึ๊งภากรณ์

ทุกวันที่ ๒๓ ตุลาคม นิสิตจุฬาฯ จะถูกเกณฑ์ไปกราบรูปปั้นรัชกาลที่๕ เหมือนกับว่ากราบไหว้เทวดา แต่การกราบไหว้รูปปั้นของคนในรูปแบบนี้ โดยไม่สนใจที่จะวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียของผลงานอันยิ่งใหญ่ของรัชกาลที่๕ เป็นการสอนให้นักศึกษาเป็นคนปัญญาอ่อน ไม่ใช่สอนให้คิดเองเป็น เพื่อสร้างมาตรฐานวิชาการ

อำมาตย์ชอบเสนอว่า สถาบันกษัตริย์ไทยปัจจุบันเป็นสถาบันเก่าแก่ตั้งแต่สุโขทัย ที่อยู่เคียงข้างสังคมในรูปแบบ “ศักดินา-สมบูรณาญาสิทธิราชย์” คือมองว่าศักดินาไม่ต่างจากสมบูรณาญาสิทธิราช์นั้นเอง ฝ่ายอำมาตย์มีการรณรงค์ผ่านโรงเรียนและสื่อให้เราเชื่อว่ากษัตริย์มีอำนาจเหนือชีวิตของเหล่าไพร่ทั้งหลาย เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากสมัยอยุธยาเลย มันเป็นความพยายามเพื่อสร้างภาพเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ให้ประชาชนเชื่อว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการจงรักภักดีต่อและเกรงกลัวผู้ปกครองที่เป็นเสมือนพระเจ้าหรือเทวดา ส่วนฝ่ายซ้ายเก่า เช่น พ.ค.ท. หรือนักวิชาการที่ได้รับอิทธิพลจาก พ.ค.ท. มักมองว่าไทยยังเป็น “กึ่งศักดินา” จนถึงทุกวันนี้ หลายคนมองต่อไปว่าความขัดแย้งระหว่างเสื้อเหลืองกับแดง เป็นการต่อสู้ระหว่างศักดินากับนายทุนสมัยใหม่ ผมว่าการวิเคราะห์แบบนี้ผิด และไม่มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์รองรับเลย

ถ้าเราศึกษาประวัติศาสตร์เราจะพบว่าในรอบ 200 ปีที่ผ่านมาสถาบันกษัตริย์ไทยเปลี่ยนแปลงตามยุคสมัยอย่างต่อเนื่อง จากสถาบันในระบบศักดินา ไปเป็นกษัตริย์ที่มีอำนาจรวมศูนย์แบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในช่วงรัชกาลที่ ๕ และในการปฏิวัติปี ๒๔๗๕ เปลี่ยนอีกครั้งเป็นประมุขภายใต้รัฐธรรมนูญ หลังจากนั้นสถานภาพของสถาบันก็เปลี่ยนแปลงต่อไป งานเขียนของนักประวัติศาสตร์อย่าง ธงชัย วินิจจะกูล และ ทักษ์ เฉลิมเตียรณ มีประโยชน์ในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างดี นอกจากนี้ข้อมูลในหนังสือของ Paul Handley ก็ช่วยวาดภาพประวัติศาสตร์ช่วงดังกล่าวอีกด้วย อย่างไรก็ตามนักวิชาการส่วนใหญ่มองข้ามแง่มุมของสถาบันกษัตริย์ไทย ที่เป็นสถาบันสมัยใหม่ในระบบทุนนิยมซึ่งมีบทบาทหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ทางการเมือง และเป็นลัทธิความคิด ที่ให้ความชอบธรรมกับทหารผู้มีอำนาจจริงในการครอบงำสังคม

ลักษณะสำคัญของระบบศักดินา

หลายคนเข้าใจผิดว่าการปกครองในยุคศักดินาเป็นการปกครองที่มีพระเจ้าแผ่นดินที่มีอำนาจเข้มแข็ง แต่ที่จริงแล้วระบบศักดินามีองค์ประกอบสามอย่างที่ทำให้พระเจ้าแผ่นดินมีอำนาจจำกัดคือ

() ระบบการปกครองแบบศักดินาไม่มีข้าราชการ ระบบข้าราชการไทยตั้งขึ้นสมัยรัชกาลที่ ๕ ฉนั้นพระเจ้าแผ่นดินในยุคศักดินาต้องแบ่งอำนาจในการปกครองกับ ขุนนาง มูลนาย และเจ้าหัวเมือง

() การที่ระบบการผลิตอาศัยการเกณฑ์กำลังงานแรงงานบังคับโดยมูลนายและขุนนาง มีส่วนทำให้พระเจ้าแผ่นดินต้องแบ่งอำนาจทางเศรษฐกิจการผลิตให้กับมูลนายและขุนนางอีกด้วย

() อำนาจของเมืองหลวง” เช่นอยุธยา หรือ กรุงเทพฯ ในระบบศักดินา จะลดลงในสัดส่วนที่เท่ากับความห่างจากตัวเมือง เพราะเมืองห่างๆ ไม่จำเป็นต้องกลัวการส่งกองกำลังมาปราบปรามเท่ากับเมืองที่อยู่ใกล้ศูนย์กลาง นอกจากนี หัวเมือง อาจเป็น หัวเมือง ของเมืองอำนาจศูนย์กลางอื่นๆ หลายเมืองพร้อมๆกัน ระบบการแผ่อำนาจแบบวงกลมซ้อนๆนี้ เรียกว่าเป็นระบบ Mandala หรือ Galactic Polity – คือระบบดวงดาวที่หมุนรอบดวงอาทิตย์ มันเป็นระบบที่ไม่มีแผนที่ ไม่มีพรมแดน เพราะเน้นควบคุมคนและชุมชนเป็นหลัก

การผลิตในระบบศักดินาใช้แรงงานบังคับ ไม่ใช่แรงงานรับจ้าง มีทาสและไพร่ ทาสในระบบศักดินาคือผู้ที่ติดหนี้สินกับมูลนาย ผู้ที่ต้องการความคุ้มครองจากมูลนาย หรือเชลยศึก เขาจะต้องทำงานอยู่กับเจ้านายตลอด ส่วนไพร่นั้นคือผู้ที่เป็นชาวนากึ่งอิสระที่ต้องถูกเกณฑ์ไปใช้งานเป็นประจำโดย ขุนนาง มูลนาย พระเจ้าแผ่นดิน หรือ วัด

ปฏิวัติทุนนิยมล้มศักดินานำโดยรัชกาลที่๕

หลังจากที่รัฐบาลกรุงเทพฯ ในสมัยรัชกาลที่ ๔ เซ็นสัญญาการค้าเสรีกับอังกฤษที่เรียกว่า สัญญาเบาริ่งในปีพ.. ๒๓๙๘ ระบบทุนนิยมโลกเริ่มที่จะมีอิทธิพลเหนือเศรษฐกิจไทยมากขึ้นทุกที ระบบการค้าเสรีและการล่าอาณานิคมของมหาอำนาจทุนนิยมตะวันตก สร้างทั้งปัญหาและโอกาสกับกษัตริย์ศักดินา และนำไปสู่การปฏิวัติล้มระบบศักดินาโดยรัชกาลที่ ๕

การยกเลิกระบบการเกณฑ์แรงงานบังคับ และการใช้ระบบการปกครองของข้าราชการจากศูนย์กลาง เป็นการทำลายอำนาจทางเศรษฐกิจและการเมืองของมูลนาย ขุนนาง และ เจ้าหัวเมือง ซึ่งเป็นคู่แข่งของกษัตริย์ โดยที่อำนาจรัฐและอำนาจเศรษฐกิจไปกระจุกอยู่ที่พระเจ้าแผ่นดินภายใต้ระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นครั้งแรกใน นอกจากนี้การเลิกทาสหรือไพร่ และการหันมาใช้แรงงานรับจ้างไม่ใช่เพราะความเมตตาของใครแต่อย่างใด มันเป็นเรื่องการใช้แรงงานในลักษณะที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในระบบทุนนิยมต่างหาก

การเปลี่ยนแปลงของสังคมไทยดังกล่าวต้องถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงในระดับการปฏิวัติสังคมที่นำไปสู่ระบบทุนนิยมในประเทศไทย และรัฐใหม่ที่รัชกาลที่ ๕ สร้างขึ้นเป็นรัฐทุนนิยม เพื่อประโยชน์นายทุนกษัตริย์ และเพื่อสร้างรัฐชาติไทยขึ้นมาเป็นครั้งแรกในยุคที่กรุงเทพฯ ต้องเผชิญหน้ากับการสร้างรัฐชาติพม่า มาเลย์ และอินโดจีน ภายใต้จักรวรรดินิยมตะวันตก ยิ่งกว่านั้นการเลิกทาสเลิกไพร่ และการนำระบบเศรษฐกิจการค้าเสรีเข้ามา เปิดโอกาสให้กษัตริย์ไทยสมัยนั้นสามารถสะสมกำไรมหาศาลจากการเป็นนายทุนที่ดิน นายทุนเกษตร และนายทุนธนาคาร ซึ่งมีการถ่ายทอดมรดกจนถึงปัจจุบัน

ลักษณะสำคัญของระบบทุนนิยมคือ มีการลงทุนเพื่อการผลิต และมีการสะสมทุนเพิ่มจากกำไรในการผลิต กระบวนการนี้อาศัยการที่นายทุนเริ่มควบคุมปัจจัยการผลิต เช่นที่ดิน บริษัท หรือโรงงาน ในขณะที่คนธรรมดาต้องไปรับจ้างหรือเช่าที่ดินจากนายทุน การลงทุนเพื่อการเกษตรแถวๆ รังสิตในสมัยรัชกาลที่๕ กระทำไปโดยเปิดโอกาสให้เกษตรกรรายย่อยมาเช่าที่ดิน เพื่อขยายการผลิตข้าว โดยเป้าหมายคือการส่งออกในตลาดทุนนิยมโลก มันเป็นระบบรับเหมาทำนา โดยที่นายทุนผู้ครองที่ดินได้ประโยชน์ ดังนั้นนายทุนในระบบทุนนิยมมีหลายรูปแบบ คือเป็นกษัตริย์ ทหาร หรือนักธุรกิจเอกชนก็ได้ ขอให้มีอำนาจคุมปัจจัยการผลิตและความสามารถในการสะสมทุนเท่านั้นก็พอ

รัฐทุนนิยมในรูปแบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ ที่รัชกาลที่๕ สร้างขึ้น ถูกปฏิวัติล้มไปในปี ๒๔๗๕ และอำนาจรัฐถูกค่อยๆ ขยายไปสู่ส่วนอื่นของชนชั้นนายทุนที่ไม่ใช่กษัตริย์และราชวงศ์ เช่นข้าราชการพลเรือน ทหาร และนายทุนเอกชน ซึ่งการขยายชนชั้นปกครองไปสู่กลุ่มอำมาตย์แบบนี้ ยังมีอิทธิพลต่อการเมืองปัจจุบัน ทั้งๆ ที่อาจไม่ใช่เจตนาหลักของผู้นำคณะราษฏร์ฝ่ายซ้ายอย่างปรีดี พนมยงค์

Tuesday 13 October 2009

บทเรียนจากการล้มทหารในวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖

บทเรียนจากการล้มทหารในวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖

ใจ อึ๊งภากรณ์

ในวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ ท่ามกลางการต่อสู้ของนักศึกษา กรรมกร ชาวนา และประชาชนทั่วไป เผด็จการทหารของ ถนอม กิตติขจร ประภาส จารุเสถียร และณรงค์ กิตติขจร ถูกโค่นล้มไป สามทรราชนี้ต้องหนีออกนอกประเทศ เพราะมีส่วนในการสั่งฆ่าประชาชนผู้ไร้อาวุธท่ามกลางกรุงเทพฯ ไม่ต่างอะไรจาก “อภิสิทธิ์มือเปื้อนเลือด” ในยุคนี้

รัฐบาลเผด็จการทหารของ ถนอม-ประภาส-ณรงค์ เป็นรัฐบาลอำมาตย์ที่รับมรดกอำนาจจากจอมเผด็จการ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ เราคงจำได้ว่า สฤษดิ์ เป็นนายทหารที่มีบทบาทสำคัญในการรื้อฟื้นอำนาจและบารมีของกษัตริย์ภูมิพล หลังจากที่ความนิยมเจ้าในไทยตกต่ำตั้งแต่ช่วง ๒๔๗๕ นอกจากถนอม-ประภาส-ณรงค์ จะรับมรดกอำนาจจาก สฤษดิ์ แล้ว ยังรับมรดกวิธีโกงกินชาติบ้านเมืองจากครูใหญ่อีกด้วย เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่ทหารเข้ามากินบ้านกินเมืองยกใหญ่

เวลานักศึกษานำขบวนเรียกร้องประชาธิปไตย ออกจากธรรมศาสตร์ สู่ถนนราชดำเนิน มีนักศึกษาถือรูปกษัตริย์และราชินีนำหน้า ซึ่งแสดงว่านักศึกษาพวกนี้ยังต้องการพิสูจน์ความจงรักภักดีอยู่ แต่นั้นก็ไม่สามารถป้องกันเขาจากกระสุนของอำมาตย์ได้ ในช่วงท้ายของการเดินขบวนมีการอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากกษัตริย์ที่วังสวนจิตรลดาอีกด้วย ตอนนั้นฝ่าย ถนอม-ประภาส-ณรงค์ พยายามป้ายสีนักศึกษาว่าบุกเข้าไปเพื่อโค่นกษัตริย์ แต่การป้ายสีไม่สำเร็จเพราะเผด็จการทหารหมดอำนาจและความชอบธรรมไปแล้ว

ในการวิเคราะห์สถานการณ์ ในช่วง ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ เราควรปฏิเสธนิยาย 3 ข้อเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ

1. นิยายที่เสนอว่าประชาชน “ถูกหลอกมาเดินขบวน” เพื่อรับใช้ผู้ใหญ่ที่ขัดแย้งกัน ซึ่งนอกจากจะดูถูกวุฒิภาวะของนักศึกษาและประชาชนแล้ว ยังเป็นนิยายที่เหมือนกับคำพูดของเสื้อเหลืองที่มองว่าคนเสื้อแดงโง่และถูกทักษิณหลอก ความคิดแบบนี้ชวนให้เราเลิกสู้และอยู่บ้าน เป็นนิยายที่หวังทำลายขบวนการประชาชน

2. นิยายที่เสนอว่าเผด็จการทหารถูกล้มเพราะนายทหารชั้นสูงขัดกันเอง ซึ่งพยายามมองแต่ผู้ใหญ่และตาบอดถึงบทบาทหลักของประชาชนหรือมวลชนในการเปลี่ยนสังคม มันเป็นมุมมองที่เชียร์อภิสิทธิ์ชน และไม่มองภาพรวม

3. นิยายที่เสนอว่ากษัตริย์ภูมิพลออกมากู้ชาติ สร้างความสามัคคีและประชาธิปไตยในวันที่ ๑๔ ตุลาคม อย่าลืมว่ากษัตริย์ภูมิพลร่วมกินและได้ผลประโยชน์จากเผด็จการทหารตั้งแต่สมัยสฤษดิ์ และไม่เคยออกมาวิจารณ์เผด็จการเลย ไม่เคยออกมาห้ามการยิงประชาชนด้วย สิ่งที่กษัตริย์ภูมิพลทำในวันที่ ๑๔ ตุลา คือทำตามหน้าที่เดียวที่กษัตริย์ในระบอบรัฐสภาต้องทำ คือใช้ภาพเท็จของความเป็นกลาง เพื่อก้าวเข้ามาแทรกแซงการเมืองในยามวิกฤต โดยมีเป้าหมายเดียวคือ กู้สถานการณ์และปกป้องอำมาตย์ นี่คือหน้าที่ของกษัตริย์สมัยใหม่ทั่วโลก

ขณะที่เผด็จการทหารถูกล้มโดยประชาชนในวันที่ ๑๔ ตุลาคม โดยที่นักศึกษาสร้างความชอบธรรมให้กษัตริย์ ผ่านการถือรูปและเข้าไปที่สวนจิตรลดา กษัตริย์ได้โอกาส จึงรีบก้าวออกมาเพื่อประสานงานการตั้ง “รัฐบาลแห่งชาติ” และสภาร่างรัฐธรรมนูญ เพื่อปกป้องการดำรงอยู่ของอำมาตย์ต่อไป และต้อนสังคมเข้าสู่ยุคประชาธิปไตยรัฐสภาและการเลือกตั้งภายใต้ผลประโยชน์อำมาตย์ อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถคุมการเคลื่อนไหวของนักศึกษา กรรมกร และชาวนาได้ จึงมีการวางแผนระยะยาวเพื่อก่อเหตุนองเลือดในสามปีข้างหน้า

ข้อผิดพลาดของฝ่ายขบวนการนักศึกษาและประชาชนในวันที่ ๑๔ ตุลา เป็นความผิดพลาดที่เราควรยกโทษให้ เพราะขบวนการนี้กำลังเรียนรู้ท่ามกลางการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม เราสามารถมองย้อนกลับไปสรุปได้ว่าขบวนการประชาชนในยุคนั้นควรจะเตรียมตัวยึดอำนาจรัฐเอง หลังจากที่โค่นเผด็จการ ไม่ใช่นิ่งเฉยท่ามกลางความสับสน หรือไปมอบอำนาจหรือความชอบธรรมให้กษัตริย์ วิธีหนึ่งที่ขบวนการประชาชนจะเตรียมตัวยึดอำนาจรัฐ คือการสร้างพรรคมวลชน

ในยุคนั้นพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยพยายามสร้างพรรคมวลชน เพื่อยึดอำนาจรัฐผ่านการสร้างกองกำลังติดอาวุธ ตามแบบของ เหมา เจ๋อ ตุง ในจีน พ.ค.ท. เชื่อว่าจะต้องยึดชนบทก่อนแล้วค่อยล้อมเมือง ดังนั้นพรรคไม่ได้เข้าไปจัดตั้งและให้ความสนใจกับการต่อสู้ในกรุงเทพฯ ที่ได้รับชัยชนะในวันที่ ๑๔ ตุลาเลย

เราจะเห็นว่าพลังมวลชนเป็นสิ่งที่ชี้ขาดว่าเราจะล้มเผด็จการได้หรือไม่ แต่ถ้าเราไม่มีการจัดตั้งเป็นพรรค พลังมวลชนจะกระจายหายไป และอำมาตย์สามารถฟื้นตัวเพื่ออยู่ต่อในรูปแบบใหม่ได้เสมอ แต่การมีพรรคก็ไม่ใช่หลักประกันอะไร ถ้าพรรคเสนอแนวทางที่ผิดพลาด และไม่เปิดโอกาสให้มีการถกเถียงแลกเปลี่ยน

ทั้งๆ ที่ พ.ค.ท. เข้ามามีอิทธิพลมากมายในขบวนการนักศึกษาและประชาชนหลัง ๑๔ ตุลา แต่ก็ไม่ได้สนใจที่จะสู้กับอำมาตย์ในเมือง ปล่อยให้ขบวนการถูกปราบไปในวันที่ ๖ ตุลา ๒๕๑๙ และเมื่อนักศึกษาและประชาชนเข้าป่าไปร่วมกับพรรค ก็ไม่มีการสนับสนุนให้นำตนเอง ใช้วิธีเผด็จการของพรรคปิดกั้นไม่ให้มีการถกเถียงแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับแนวทาง และไม่มีการสนับสนุนการศึกษาทางการเมืองนอกจากการท่องหนังสือของ เหมา เจ๋อ ตุง ซึ่งทำให้สมาชิกพรรคหดหู่ไม่เข้าใจเมื่อรัฐบาลจีนคอมมิวนิสต์หันมาจับมือกับอำมาตย์ไทย นอกจากนี้ไม่มีการวางแผนเพื่อสู้ในเมืองเลย ซึ่งทั้งหมดนี้เปิดโอกาสให้อำมาตย์ไทย ภายใต้แนวคิดของ เปรม ติณสูลานนท์ สามารถใช้การเมืองนำทหารดึงนักศึกษาออกจากป่าได้ จนพรรคคอมมิวนิสต์ล่มสลาย ประเด็นเหล่านี้ คนอย่าง คุณสุรชัย แซ่ด่าน (อดีต พ.ค.ท.) จะต้องอธิบายและตอบข้อสงสัยกับคนเสื้อแดง เมื่อเสนอแนวทางจับอาวุธหรือตั้งกองกำลังในยุคนี้

เหตุการณ์ ๑๔ ตุลาคม เกือบจะไม่ประสบความสำเร็จ เพราะในช่วงแรกฝ่ายเผด็จการพยายามประนีประนอม มีการปล่อยตัวคนที่ถูกจับเพราะแจกใบปลิวเรียกร้องรัฐธรรมนูญ และมีการ “สัญญา” ว่าจะร่างรัฐธรรมนูญในอนาคต ถ้านักศึกษายอมถอยตอนนั้น ถนอม-ประภาส-ณรงค์ก็คงอยู่ต่อได้ เหมือนกับที่ทหารพม่าอยู่ต่อหลังจากการลุกฮือ 8-8-88 ได้เนื่องจากขบวนการพม่ายอมประนีประนอม คนที่เสนอว่าคนเสื้อแดงยุคนี้ต้องประนีประนอมกับอำมาตย์ จะต้องอธิบายให้เราฟังได้ว่า เราจะได้ประชาธิปไตยแท้หรือไม่ หรืออำมาตย์จะอยู่ต่อหลังการประนีประนอมดังกล่าว

คนที่เสนอให้คนไทยสามัคคี เลิกความแตกแยก จะต้องพิสูจน์ว่าคุณมีวิธีใดที่จะสร้างประชาธิปไตย และสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก และมีวิธีใดที่จะห้ามไม่ให้เกิดรัฐประหารหรือการแทรกแซงการเมืองโดยทหารโดยวิธีทางอ้อม เช่นการใช้ศาลเป็นต้น คนที่อ้างว่าเรายังต้องจงรักภักดีต่อกษัตริย์ จะต้องอธิบายว่าการกระทำแบบนั้นจะไม่เปิดช่องให้อำมาตย์ฟื้นฟูอีกได้อย่างไร เพราะเรามีข้อสรุปที่ชัดเจนจาก ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖แล้ว

พิษภัยของ “รัฐบาลห่งชาติ”

ในช่วงที่กษัตริย์ภูมิพลมีชีวิต เขาทำหน้าที่ปกป้องความมั่นคงและผลประโยชน์ของอำมาตย์ ผ่านการสร้างภาพลวงตาเรื่องความสามัคคีหรือความเป็นกลาง ในยุคนี้ประชาชนจำนวนมากมองออกว่าเป็นแค่ภาพลวงตา แต่สิ่งที่เราจะต้องระมัดระวังอย่างมากคือ เมื่อภูมิพลตาย ฝ่ายอำมาตย์อาจจะพยายามเสนอ “รัฐบาลแห่งชาติ” เพื่อ “สามัคคีในยามเศร้า” และผู้นำเสื้อแดงบางคนอาจถูกชักชวนให้ไปประนีประนอม

“รัฐบาลแห่งชาติ” ภายใต้อำนาจและเงื่อนไขของอำมาตย์ จะไม่มีวันนำไปสู่ประชาธิปไตยแท้ และความเป็นธรรมทางสังคมได้ และเราไม่ควรหลงเชื่อว่าอำมาตย์เสนอความสามัคคี “เพราะอ่อนแอหลังกษัตริย์ตาย” เนื่องจากอำนาจทหาร ศาล และข้าราชการจะยังอยู่เหมือนเดิม ชาวเสื้อแดงที่รักประชาธิปไตยแท้และความเท่าเทียมทางเศรษฐกิจ จะต้องไม่หลงสามัคคีกับเสื้อเหลืองและอำมาตย์ เราจะต้องสู้ต่อไปเพื่อโค่นระบบเผด็จการอันเลวทรามนี้ให้ได้ วีรชน ๑๔ ตุลา และ ๖ ตุลา เขาเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยแท้ คนเสื้อแดงจะต้องรับภาระนี้ต่อไป เพื่อให้เราได้รับชัยชนะสักที

Sunday 11 October 2009

คนเสื้อแดงควรคัดค้านการรื้อฟื้นโทษประหาร

คนเสื้อแดงควรคัดค้านการรื้อฟื้นโทษประหาร

ใจ อึ๊งภากรณ์

สังคมไทยภายใต้ตีนเปื้อนเลือดของอำมาตย์ ผู้ทำลายสิทธิเสรีภาพและประชาธิปไตยในยุคปัจจุบัน เป็นสังคมป่าเถื่อนที่ไร้มาตรฐานทางกฎหมายและความยุติธรรม อำมาตย์ทำรัฐประหารและล้มรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งหลายครั้งเพราะดูหมิ่นประชาชนคนจนและมองว่าเราไม่มีวุฒิภาวะที่จะมีสิทธิทางการเมือง เขามองว่าเราไม่ควรที่จะได้สวัสดิการและส่วนแบ่งของมูลค่าที่คนธรรมดาสร้างขึ้นมาจากการทำงาน เขามั่นใจว่าเขาจะใช้กฎหมายตามอำเภอใจได้ เขาคิดว่าเขาเป็นเจ้าของประเทศและพรรคพวกของเขาจะก่ออาชญากรรมได้อย่างเสรีโดยไม่ถูกลงโทษ และเขามองว่าเราเป็นแค่ไพร่หรือทาส ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมของกองโจรพันธมาร อันธพาลเสื้อน้ำเงิน ทหารป่าเถื่อน หรือรัฐบาลอภิสิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นการยึดสนามบินหรือทำเนียบ ไม่ว่าจะเป็นเมษาเลือดหรือ๖ตุลา และไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเซ็นเซอร์สื่อและการใช้กฎหมายหมิ่น อำมาตย์ไม่มีความชอบธรรมและไม่มีการเคารพสิทธิเสรีภาพของพลเมืองแต่อย่างใด

การรื้อฟื้นโทษประหารภายใต้รัฐบาลอำมาตย์เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของความป่าเถื่อนและไร้มาตรฐานทางกฎหมาย

ท่านผู้อ่านอาจเคยมองว่าโทษประหารมีประโยชน์ต่อสังคมบ้าง แต่ผมขอชวนให้ท่านเปลี่ยนใจ ถ้าท่านคัดค้านโทษประหารมานานแล้ว ขอให้กำลังใจในการรณรงค์ต่อไป

เราควรคัดค้านโทษประหารด้วยสี่สาเหตุสำคัญดังนี้คือ

1. โทษประหารไม่เคยแก้ปัญหาอาชญากรรมได้เลย ข้อมูลจากทั่วโลกพิสูจน์ว่าการมีโทษประหารไม่มีผลในการห้ามไม่ให้มนุษย์ก่ออาชญากรรม เพราะสาเหตุที่คนฆ่าคนอื่น ขายยาเสพติด หรือกระทำความรุนแรงอื่นๆ เป็นเรื่องซับซ้อน ต้องแก้ไขที่สภาพสังคม ต้องมีการสร้างรัฐสวัสดิการและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์จึงจะแก้ไขได้ ดังนั้นโทษประหารเป็นเพียงการ “แก้แค้น” ซึ่งเป็นการฆ่าคนเพื่อความสะใจ ถือว่าป่าเถื่อนและเป็นอาชญากรรมในตัว

2. ในสังคมไทย ทั้งในปัจจุบันและอดีต ผู้ที่ถูกประหารชีวิตหลายคนเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นกรณีการเสียชีวิตของรัชกาลที่๘ การที่เผด็จการสฤษดิ์ประหารนักสังคมนิยม หรือการประหารชีวิตอย่างไม่เป็นทางการในสงครามยาเสพติดและที่ตากใบหรือกรือเซะในสามจังหวัดภาคใต้ รัฐไทยมีประวัติอันยาวนานในการฆ่าคนบริสุทธิ์ เราต้องยกเลิกโทษประหารเพื่อปกป้องชีวิตคนบริสุทธิ์

3. คนที่ถูกขังคุกและประหารชีวิต ล้วนแต่เป็นคนจน เพราะคนรวย คนใหญ่คนโต ทำอะไรก็ได้ ก่ออาชญากรรมได้ แล้วลอยนวลเสมอ ไม่ว่าจะเป็น สฤษดิ์ ถนอม ประภาส ณรงค์ สุจินดา ฯลฯ ไม่เคยมีเจ้าหน้าที่รัฐไทยที่ถูกลงโทษจากการกระทำความผิด ไม่เคยมีลูกหลานคนใหญ่คนโตถูกลงโทษ ดังนั้นมันเป็นการใช้กฎหมายในรูปแบบสองมาตรฐานเสมอ

4. การประหารชีวิต ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ถือว่าเป็นการฆ่าคนอย่างเลือดเย็น ดังนั้นเราไม่ควรมองว่าการฉีดยาพิษดีกว่าวิธีอื่นๆ และพฤติกรรมของเจ้าหน้าที่ผู้คุมคุกและรัฐบาลที่รับผิดชอบก็เลวทราม แจ้งนักโทษล่วงหน้าไม่ถึงชั่วโมง เพราะมองว่านักโทษเหล่านี้ไม่ใช่คน พร้อมกับตั้งตัวเองขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ผู้ดีเพื่อพิพากษาว่าตัวเขาเองดีกว่านักโทษ พวกนี้น่าจะพิจารณาตนเองก่อนอื่น

ร่วมกันต่อสู้เพื่อสิทธิเสรีภาพ ประชาธิปไตยแท้ และสังคมอารยะ!!!

Monday 5 October 2009

๖ ตุลา




มองย้อนกลับไปสู่เหตุการณ์นองเลือด ๖ ตุลา ๒๕๑๙

ใจ อึ๊งภากรณ์

ในเช้าตรู่ของวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ กองกำลังของรัฐไทย ซึ่งนำโดยตำรวจตระเวนชายแดนจากหัวหิน และสมทบด้วยตำรวจนครบาลจากกรุงเทพฯ ได้ใช้อาวุธสงครามบุกเข้าไปในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ มีการยิงปืนสกัดรถถังและปืนกล กราดใส่นักศึกษาและประชาชนที่ชุมนุมภายในรั้วมหาวิทยาลัย โดยมีการจงใจปิดประตูทุกด้าน เพื่อไม่ให้ใครมีโอกาสออกจากมหาวิทยาลัยและกลับบ้านได้ เหตุการณ์นี้ถือว่าเป็นอาชญากรรมของรัฐอำมาตย์ไทย

ภายนอกรั้วมหาวิทยาลัย กองกำลังอันธพาล ที่มีหน้าตาคล้ายๆพวกเสื้อเหลืองและเสื้อน้ำเงินในยุคนี้ แต่ตอนนั้นเรียกว่า “ลูกเสื้อชาวบ้าน” “กระทิงแดง” และ “นวพล” ได้ลากนักศึกษาออกมาทุบตี แขวนคอ และเผาทั้งเป็น ที่ท้องสนามหลวง พวกนี้เคลื่อนไหวภายใต้การคลั่ง “ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์” ลูกเสือชาวบ้านมีผ้าพันคอที่ราชวงศ์ประทานให้ และเป็นองค์กรที่ถูกตั้งขึ้นโดยตำรวจตระเวนชายแดน “นวพล” หมายถึงกองกำลังของเบอร์๙ และกระทิงแดงเป็นนักศึกษาอาชีวะที่ถูกจัดตั้งโดยทหารและฝ่ายขวา หลังเหตุการณ์นองเลือดที่ป่าเถื่อนที่สุด ในวันเดียวกัน เจ้าฟ้าชายได้ออกมาให้กำลังใจกับลูกเสือชาวบ้านที่ลานพระรูปทรงม้า นอกจากนี้หลายคนเชื่อว่า จำลอง ศรีเมือง มีบทบาทเบื้องหลังในการฆ่านักศึกษาที่ธรรมศาสตร์อีกด้วย ทุกวันนี้ ราชินี ยังมองย้อนหลังด้วยความภูมิใจ และหวังว่าลูกเสือชาวบ้านจะถูกฟื้นฟูขึ้นมาอีก เพื่อปกป้องราชวงศ์

นักศึกษาและประชาชนที่ชุมนุมภายในธรรมศาสตร์วันนั้น กำลังต่อต้านการกลับมาของเผด็จการทหาร โดยเฉพาะ จอมพลถนอม กิตติขจร เพราะถนอมเคยสั่งฆ่าประชาชนผู้รักประชาธิปไตยที่ออกมาชุมนุมไล่เผด็จการเมื่อสามปีก่อน ในวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ การนำ ถนอม กลับมาบวชที่วัดบวรนิเวศน์ เป็นแผนของฝ่ายอำมาตย์เพื่อก่อเรื่องทำรัฐประหาร และเพื่อใช้ความรุนแรงปราบปรามนักศึกษาและฝ่ายสังคมนิยมในไทย เราต้องเข้าใจว่านักศึกษาหรือประชาชนที่สนใจการเมืองและต้องการประชาธิปไตยในยุคนั้น เป็นฝ่ายซ้ายสังคมนิยมกันส่วนใหญ่ ในสายตาเขาเผด็จการอำมาตย์ผูกกับความเหลื่อมล้ำทางสังคมระหว่างคนจนกับคนรวย เขาจึงสู้เพื่อประชาธิปไตยและสังคมนิยมพร้อมๆ กัน

ในสามปีหลังการล้มเผด็จการทหารในวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ ฝ่ายอำมาตย์พยายามตลอด และอย่างถึงที่สุด ที่จะทำลายประชาธิปไตย ขบวนการนักศึกษา ขบวนการชาวนา และขบวนการกรรมกร โดยการก่อตั้งกองกำลังต่างๆ การก่อเหตุรุนแรง การลอบฆ่า การโยนระเบิด และที่สำคัญคือ มีการป้ายร้ายป้ายสีฝ่ายประชาธิปไตยและสังคมนิยมอย่างเป็นระบบ เหมือนกับที่สื่อผู้จัดการทำทุกวันนี้ สื่อสมัยนั้นมีสถานีวิทยุยานเกราะ และหนังสือพิมพ์ดาวสยาม ก่อนที่จะเกิดอาชญากรรมรัฐอำมาตย์ในวันที่ ๖ สื่อเหล่านี้ได้ประโคมข่าวเท็จว่านักศึกษาธรรมศาสตร์เล่นละครแขวนคอเจ้าฟ้าชาย เพื่อปลุกระดมพวกคลั่งเจ้าให้ไปฆ่านักศึกษา เพลงโปรดของพวกฝ่ายขวาสมัยนั้นคือ “หนักแผ่นดิน” ซึ่งถูกนำมาร้องอีกครั้งโดยพันธมิตรฯในยุคนี้

ในสายตาอำมาตย์ยุคนั้น ประชาธิปไตยเปิดโอกาสให้ประชาชนต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมในสังคม ไม่ว่าจะเรื่องค่าจ้าง สวัสดิการ ที่ดินสำหรับเกษตรกร หรือความยุติธรรมในระบบศาลฯลฯ ทั้งหมดนี้เป็นภัยต่อผลประโยชน์อำมาตย์ เขาต้องการโกงกินต่อไป เขาต้องการใช้อภิสิทธิ์ส่วนตัว และเขาไม่อยากให้ประชาชนพัฒนา ดังนั้นในฝ่ายอำมาตย์มีพวกนายพล มีพวกข้าราชการชั้นสูง มีพวกราชวงศ์ มีพวกนายทุนใหญ่ และมีนักการเมืองพรรคอนุรักษ์นิยมทั้งหลาย โดยเฉพาะในพรรคชาติไทย (ภายใต้ ชาติชาย ชุณหวัน ซึ่งผูกผ้าพันคอลูกเสือชาวบ้านในวันที่ ๖ ตุลา) ส่วนพรรคประชาธิปัตย์สมัยนั้น ก็คัดค้านนักศึกษาและแนวสังคมนิยมด้วย เป็นส่วนหนึ่งของอำมาตย์ด้วย แต่ฝ่ายอำมาตย์สุดขั้วมองว่ารัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์อ่อนเกินไปที่ไม่ลงมือปราบนักศึกษาอย่างตรงไปตรงมา สรุปแล้วชนชั้นปกครองไทยทั้งชนชั้น ไม่ว่าจะอยู่ซีกไหน กลุ่มไหน ก็มือเปื้อนเลือดจาก ๖ ตุลา ๒๕๑๙ ทั้งนั้น

หลังจากที่ถนอมถูกพากลับมาบวชที่วัดบวรฯ กษัตริย์และราชินีก็ไปเยี่ยม ซึ่งส่งสัญญาณว่ากษัตริย์เห็นด้วยกับการปราบนักศึกษาและฝ่ายซ้าย ในเดือนธันวาคมปีนั้น หลังเหตุนองเลือดที่ธรรมศาสตร์ กษัตริย์ออกมาพูดว่ารัฐประหารเป็นสิ่งจำเป็นเพราะสังคมไทยมี “ประชาธิปไตยมากเกินไป” และมันเปิดโอกาสให้นักศึกษาและคนอื่นเรียกร้องอะไรต่ออะไรเพิ่ม ในยุคนั้นกษัตริย์ก็ออกมาวิจารณ์ระบบรัฐสวัสดิการในตะวันตกอีกด้วย โดยอ้างว่ามันทำให้คนขี้เกียจ ยังกับว่าราชวงศ์เคยขยันทำงานเหมือนชาวนาหรือกรรมกร แต่กษัตริย์ไม่ใช่หัวหน้าใหญ่ที่สั่งการปราบนักศึกษา เขามีหน้าที่ในการเปิดไฟเขียวกับเหตุการณ์นองเลือดมากกว่า

อำมาตย์ทั้งแก๊งเห็นสมควรที่จะทำร่วมกันทำลายประชาธิปไตยและแนวสังคมนิยม แต่ในขณะเดียวกันมีการแย่งชิงกันเอง เพื่อยึดอำนาจระหว่างทหารสามฝ่ายและนักการเมืองอีกด้วย ในที่สุดทั้งๆ ที่มีหลายกลุ่มของอำมาตย์ที่ก่อความรุนแรงมาตลอด กลุ่มที่ทำรัฐประหารสำเร็จคือกลุ่มของ พล.อ. บุญชัย บำรุงพงศ์ และ พล.ร.อ. สงัด ชลออยู่ และเขาได้แต่งตั้งนักกฎหมายที่คลั่งเจ้าชื่อ ธานินทร์ กรัยวิเชียร เป็นนายก อย่างไรก็ตามรัฐบาลของ ธานินทร์ ถึงแม้ว่าจะใกล้ชิดวังแค่ไหน ก็อยู่ไม่ได้ ถูกโค่นโดยรัฐประหารอีกรอบภายในหนึ่งปี เพราะเป็นรัฐบาล “ขวาตกขอบ” ซึ่งมี สมัคร สุนทรเวช เป็นรัฐมนตรีมหาดไทยที่คอยออกกฎหมายห้ามอ่านหนังสือและเผาหนังสือที่ขัดกับแนวตนเอง มีการเซ็นเซอร์สื่ออย่างหนัก และสมัคร เป็นนักการเมืองที่โกหกเรื่อง ๖ ตุลา มาตลอด ตอนแรกอ้างว่านักศึกษามีอาวุธสงคราม อ้างว่ามีทหารเวียดนามในธรรมศาสตร์ และอ้างว่า ป๋วย อึ๊งภากรณ์ เป็นคอมมิวนิสต์และให้การเท็จเรื่อง ๖ ตุลา

สำหรับทหารที่ล้มรัฐบาลธานินทร์ ซึ่งถือว่าเป็นรัฐบาลที่ใกล้ชิดวัง ทหารพวกนี้เข้าใจว่าการทำให้สังคมไทยแตกแยกอย่างสุดขั้วภายใต้รัฐบาลขวาตกขอบของธานินทร์ เป็นสิ่งอันตราย เพราะนักศึกษาและประชาชนพากันไปเข้ากับพรรคคอมมิวนิสต์ในป่าเขาต่างๆ ทุกภาค ดีไม่ดีอำมาตย์จะเสียอำนาจไปหมดท่ามกลางสงครามกลางเมือง ดังนั้นมีการพยายามใช้แนวการเมือง พร้อมๆ กับแนวทหาร เพื่อหวังทำลายพรรคคอมมิวนิสต์ นายทหารที่มีบทบาทสูงสุดตรงนี้คือ เปรม ติณสูลานนท์ ซึ่งภายหลังก็ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรี

หลังจากที่รัฐบาลธานินทร์ถูกล้มโดยรัฐประหาร ฝ่ายทหารก็เริ่มลดบทบาทของลูกเสือชาวบ้าน เพราะกลัวว่าจะคุมไม่ได้ และกลายเป็นเครื่องมือของคู่แข่งทางการเมือง ซึ่งก็ไม่ต่างจากการที่ เนวิน และ สุเทพ ในรัฐบาลปัจจุบัน ต้องการลดบทบาทพันธมิตรฯและสร้างกองกำลังเสื้อน้ำเงินแทน

สมัยนั้นนอกจากกฎหมายหมิ่นแล้ว รัฐบาลอำมาตย์ยังใช้กฎหมายปราบคอมมิวนิสต์อีกด้วย และในช่วงของรัฐบาลเปรม มีการเลือกตั้งในรัฐสภาในรูปแบบที่อำมาตย์ควบคุมอำนาจและเสียงได้ ซึ่งคล้ายระบอบ “การเมืองระเบียบใหม่” ของพันธมิตรฯ

ภาพของอาชญากรรมรัฐอำมาตย์ ในวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ เป็นภาพที่สะท้อนว่าอำมาตย์พร้อมจะเข่นฆ่าประชาชนเพื่อปกป้องผลประโยชน์และอภิสิทธิ์เสมอ เวลามีกลุ่มคนเสนอให้มีการปฏิรูปการเมืองหรือพัฒนาสวัสดิการ ไม่ว่าจะช่วง ก่อน ๖ ตุลา หรือช่วงก่อน ๑๙ กันยา ๒๕๓๙ ก็จะก่อรัฐประหารเพื่อยับยั้งความเจริญ จะมีสื่อคอยบิดเบือนความจริง และจะพยายามปิดปากผู้รักประชาธิปไตยและผู้ที่เป็นนักสังคมนิยม และถึงแม้ว่าอำมาตย์จะสามัคคีกันในการปราบประชาชน แต่ภายหลังก็หันมาแย่งกระดูกผลประโยชน์กันเหมือนหมาป่า

ตราบใดที่ยังมีอำมาตย์ครองเมือง สังคมไทยจะอยู่ในสภาวะป่าเถื่อนต่อไป

อ่านข้อมูลเพิ่มเกี่ยวกับ ๖ ตุลา ได้ที่ http://www.2519.net/

2519.net ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อกับบทความนี้ของผมแต่อย่างใด